Δεν υπάρχει γυναίκα εδω που εστω περιστασιακά να μην τα χρησιμοποιεί. (Γιαγιάδες 70 χρονών καβαλάνε παπάκια για να πάνε να δούν τα εγγόνια τους λίγα στενά μακρυα. Εντεκάχρονα κοριτσάκια ντυμένα ακόμα με τις σχολικές τους ποδιές πηγαίνουν τρικάβαλο μέχρι το μπακάλη να αγοράσουνε παγωτά. ) Το ίδιο λίγο πολυ συμβαίνει σ ολες τις χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας ειδικά στην επαρχία. Θα λεγε κανείς: είναι ενα είδος χειραφέτησης, μια ένδειξη του όντως υπαρκτού εδω δυναμισμού των γυναικών . Ομως δεν ξέρω πόσο ενας τέτοιος ισχυρισμός έχει όντως κάποια βαρύτητα σ αυτή την περίπτωση. Η χρήση ενος τέτοιου απλού μέσου μεταφοράς μέσα σ αυτό το πλάισιο αναφοράς μοιάζει αυτονόητη, κι είναι χειραφέτηση όχι περισσότερο απ ότι το περπάτημα.
Όπως και νάναι ο δυτικός συμβολισμός που συνδέει το μηχανάκι με κάτι αγριο και ματσό, με τους εφήβους να ξεκινάνε την προσωπική τους μυθολογία καβαλώντας το -και ταυτόχρονα αρχίζοντας το κάπνισμα- μοιάζει να μην έχει και πολύ εφαρμογή σ αυτή τη γωνιά του πλανήτη. Το να καβαλάς απλά ενα μηχανάκι δεν έχει την παραμικρή αίγλη εδω . Για να αποκτήσει πάλι το νοημά του πρέπει λοιπόν να κάνεις το κάτι παραπάνω. Φανελλάκια με νεκροκεφαλές, κέλτικους - ή και ναζιστικούς κι ας μην πολυξέρεις τι σημαίνουν- σταυρούς, κολλητά παντελόνια, περιεργες κομμώσεις, μηχανάκι που του εχεις κάνει αυτοσχέδιες προσαρμογές και του έχεις δώσει εξεζητημένο ντιζάιν, ενα λαχταριστό κορίτσι στη σέλα που να ναι ντυμένο προκλητικά. Είναι κύρίως η ταχύτητα όμως που , όπως σ όλα τα μέρη του κόσμου, κάνει τη διαφορά. Όταν όλοι πηγαίνουν με σαράντα , εσυ, ο πιτσιρικάς με το αλαζονικό και ημιπαράνομο lifestyle ,μαρσάρεις πατώντας στο τέρμα το γκάζι στις ασιατικές λεωφόρους έχοντας κατα προτίμηση δυο τρείς μπάτσους στο κατόπι σου. Κι είναι ο αέρας που ανεμίζει τα μαλλιά σου- παρόλο τους τόνους λακ που τους έχεις βάλει -που κάνει τη διαφορά!
Sunday, November 24, 2013
Tuesday, November 5, 2013
Μια παρένθεση
ΜΑΝΙΛΑ-ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ (Μια παρένθεση )
Κοντά στο guesthouse της συμφοράς που μένω έχει ενα κινέζικο εστιατόριο με θαλασσινά. Αν περνάς απ έξω μπορείς να δεις τις τετράγωνες γυάλες με τα διάφορα πλάσματα που περιμένουν το θανατό τους. Κάτι τεράστια καβούρια με τισ δαγκάνες δεμένες,κάτι κόκκινα ψάρια με γουρλωτά μάτια , γαρίδες που κολυμπάνε όλες μαζί προς μία κατεύθυνση κουνώντας αστεία τα ποδαράκια τους.
Ενας αστακός τόσο μεγάλος που τα μουστάκια του προεξέχουν μισό μέτρο έξω απο τη γυάλα.
Τα παρατηρώ με ενδιαφέρον.
Ένας πελάτης έρχεται και παραγγέλνει. Μία απόχη ανυψώνει μερικές πανικόβλητες γαρίδες.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
'Here is Philippines, my friend! Money talks!'
Ο γέρος ρεσεψιονίστ χαμογελάει. Είναι ώρα τώρα που μου διηγείται την ιστορία της ζωής του.
'Απο μικρός ήμουνα δυο πράγματα: Εραστής και τζογαδόρος! Αλλά κυρίως εραστής. Στα νιάτα μου δεν υπήρχε θηλυκό που να περνούσε απο μπροστά μου και να μην ήθελα να το ρίξω στο κρεβάτι.
Τότε ήταν καλές εποχές. Έβγαζα πολλά. Πλήρωνα και είχα όποια ήθελα. Και πάντα έδινα παραπάνω απ όσα μου ζητούσαν. Ήμουνα κύριος.
Αν ενα κορίτσι σ ικανοποιήσει γιατί να μην το πληρώσεις καλά; Θα ένιωθα άσχημα αν έκανα σεξ τζάμπα.
Ακόμα και τώρα στα εβδομήντα εννιά έχω ορέξεις. Και καμμιά φορά την κάνω την κουτσουκέλα μου. Κι ας είμαι τώρα άφραγκος. Ολο και κάτι περισσεύει. Τα κορίτσια συνέχεια με τσιγκλάνε. Περνάνε απο μπροστά μου κουνώντας τους κώλους τους και μου λένε : 'Τόνυ , θέλεις σήμερα να περάσεις καλά; Μόνο 300 πέσος για μια ωραία πίπα!' Εμενα όμως δεν μου αρέσουν οι καταραμένες πίπες! Θέλω να πηδάω!Οπότε, όταν έχω, πληρώνω όλο το ποσό, 500 πέσος.
Απλά σήμερα μετράω τα λεφτά. Κάποτε έβγαζα το μήνα , σημερινά λεφτά, 600000 πέσος. Τωρα για να βγάλω τα 500 για να το 'κάνω' πρέπει να δουλεύω 2-3 μέρες.
Και σκέφτομαι: 5 λεπτά απόλαυσης και μετά -πάφ!- το πεντακοσάρικο έγινε καπνός. Ενώ αν πάω στο σούπερ μάρκετ ξέρεις τί μπορώ να αγοράσω με 500 πέσος;
Προχτές ένα απο τα κορίτσια -μένει στο 310 , πολύ καλοφτιαγμένο, θα ναι δε θάναι 17 χρονών- μου είπε: ' Τόνυ, το δωματιό μου χρειάζεται ανεμιστήρα'
Και γιατί δεν αγοράζεις ενα; της είπα. 400 πέσος κάνει μόνο.
'Δεν έχω λεφτά Τόνυ.'
Σκέφτηκα: Θα την πηδήξω φτηνότερα και θα της δώσω να παρει τον ανεμιστήρα! Μετά κοίταξα τις γαμημένες τσέπες μου. Δεν είχαν μέσα ούτε 100 πέσος.'
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Περπατάω μόνος στους δρόμους του Μαλάτε και της Ερμίτα. Είναι περιοχή με έντονη νυχτερινή ζωή. Υπάρχουν εδώ κι ενα σωρό ξενοδοχειάκια για backpackers.
Οι backpackers όμως είναι άφαντοι. Φαίνεται πως όλοι έχουνε φύγει για Boracay. Μόνο κάτι πενηντάρηδες τουρίστες με κοιλιές και έκφυλες φάτσες τριγυρίζουν στα bar.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μένοντας σ αυτή τη γειτονιά δεν μπορείς παρα να σκέφτεσαι συνέχεια το σεξ. Παντού βρίσκεις μπροστά σου καραόκε clubs και μασατζίδικα. Σε κάθε γωνία διάφοροι κράχτες σου κλείνουν το μάτι και προσπαθούν να σου πλασάρουν γυναίκες.
Όλοι σου λένε πως μπορούν να σου βρούν νέα κορίτσια. Πολύ νέα! Πόσο νέα άραγε;
To guesthouse πάντως που μένω είναι γεμάτο πειρασμούς. Νεαρές κοπέλες βαμμένες και παρφουμαρισμένες , κυκλοφορούν στους διαδρόμους του φορώντας τοσοδούλικα μίνι ή πετσέτες μπάνιου.
Συνεχώς- κατα λάθος!- με ακουμπάνε καθώς περνάν απο δίπλα μου.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ξαναπερνάω απο το κινέζικο εστιατόριο με τα θαλασσινά. Τα κοκκινα ψάρια λείπουν. Ο αστακός όμως είναι ακόμα εκεί. Το ίδιο και τα καβούρια. Ποιος να ξέρει όμως αν είναι τα ίδια με χτές!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ο Τόνυ μου λέει: ΄Δεν καταλαβαίνω γιατί κοιμάσαι μόνος τις νύχτες. Είσαι νέος ! Διάλεξε ενα κορίτσι και πήδα το!'
Είχε μπαρκάρει στα δεκαπέντε του αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου. Αργότερα πήγε εθελοντής στην Κορέα , όχι στο μέτωπο αλλα σε δουλειά γραφείου. Έζησε χρόνια εκεί. Δούλεψε για την αμερικάνικη κυβέρνηση. Αργότερα έζησε αρκετά χρόνια και στην Ιαπωνία.
'Ποτέ δεν αγάπησα τους Γιαπωνέζους. Απάνθρωποι. Στην κατοχή κυκλοφορούσαν με το όπλο στο χέρι. Αν κάποιος δεν υποκλινόταν όταν τους έβλεπε τον πυροβολούσαν.
Ρήμαζαν τα χωριά. Οι Αμερικάνοι ξέρεις φρόντιζαν τους στρατιώτες τους. Πάντοτε είχαν προμήθειες και τους παρείχαν πολλά γεύματα την ημέρα. Οι Γιαπωνέζοι όμως είχαν μόνο ενα γεύμα: ρύζι με ξερό ψάρι! Τί να σου κάνει αυτό; Αρπαζαν λοιπόν ότι έβρισκαν απο τις χώρες που κατακτούσαν. Αν δεν ήθελες να τους το δώσεις σε σκότωναν.'
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Τσεκάρω τις σημειώσεις μου.
Πρέπει οπωσδήποτε να παώ στην Chinatown . Στη Μανίλα βρίσκεται λέει η μεγαλύτερη κινέζικη συνοικία στον κόσμο. Και μετά να παώ στο Μακάτι , περιοχή με μεγάλες επιχειρήσεις και κιριλέ mall για να χαίρονται οι φραγκάτοι Φιλιππινέζοι.
Και να μην ξεχάσω την παλιά πόλη. Οτι απόμεινε δηλαδή απο την παλιά Μανίλα που ισοπεδώθηκε στον β παγκόσμιο.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Δεν υπάρχει θεός να τιμωρήσει αμαρτίες, Ούτε νόμοι να με σταματήσουν.
Δεν ξέρω τί μ εμποδίζει να διαλέξω μία απο αυτές τισ κοπελίτσες με το σκουρόχρωμο δέρμα και τα λεπτά πόδια και αν τις σφυροκοπήσω μέχρι να εκτονωθώ.
Μοσχομυρίζουν. Θα είναι απαλές.
Εχουν τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου.
Αντ αυτού περνάω τις νύχτες μου με τον Τόνυ. Ποτέ δεν κουράζεται να διηγείται.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
'Ήμουνα τότε στα σαράντα , αυτή στα είκοσι. Μέχρι να της κάνω πρόταση γάμου την είχα δεί κι είχαμε μιλήσει λιγάκι, το πολύ δυο-τρεις φορές. Της ήρθε λίγο ξαφνικό. Μου λέει- μ αυτό το ξινό ύφος που είχε- εντάξει μίστερ Τόνυ δώστε μου μια βδομάδα για να το σκεφτώ. Της είπα: Θα περάσω το επόμενο Σάββατο την ίδια ώρα.
Το επόμενο Σάββατο, πράγματι, πηγαίνω απ το σπίτι της, λέω του ταξιτζή να περιμένει,χτυπάω το κουδούνι, μου ανοίγει η ίδια .
Ναι ή οχι ; της λέω.
Μου λέει :' Πέρασε μέσα.'
Της ξαναλέω: ΝΑΙ Η ΟΧΙ ; Αν είναι οχι να φύγω το ταξί περιμένει!
'Αντε!' μου λέει, 'αντε, μπες μέσα, ναι!'
Στην αρχή ξέρεις, όταν βγαίναμε -αρραβωνιασμένοι πια - εκείνη πάντοτε αργούσε . Πότε είκοσι λεπτά, πότε μισή ώρα, πότε παραπάνω. μετά προσεξα πως δεν φορούσε ρόλόι . Πήγα λοιπόν σ ενα καλό μαγαζί, διάλεξα ενα απλό , κομψό ρολογάκι-ξέρεις ίσα ίσα για να έρχεται στην ώρα της.
Το δέχθηκε, είπε ευχαριστώ, την επόμενη φορά όμως πάλι άργησε! Και πρόσεξα πως δεν φορούσε καν το ρολόι!
Μου παραπονέθηκε:' Μα πώς να κυκλοφορήσω μ ενα τέτοιο παλιορολόι; Πηγαίνουμε σε καλά μαγαζιά, τρώμε σε καλά εστιατόρια, στα διπλανά τραπέζια είναι όλος ο καλός κόσμος, ...Ντρέπομαι να με βλέπουν μ ενα ρολόι τόσο φτηνό!'
Δεν είπα τίποτα. Πήγα λοιπόν την άλλη μέρα στο ίδιο μαγαζί και ζήτησα το πιο ακριβό γυναικείο ρολόι που είχαν. Μου δείξανε ενα, έκανε μια περιουσία. Υπολόγισα πως θα μου κόστιζε αρκετά μηνιάτικα, το σκέφτηκα λίγο, ρώτησα κι εναν συνεργάτη απο τη δουλειά. Μήπως κάνω τρέλα που θέλω να ξοδέψω τόσα για το τάδε ρολόι; Με ρωτάει :' Για γκόμενα θα το πάρεις;' Του λέω , όχι, για τη μέλλουσα γυναίκα μου είναι!
Μου λέει τότε: 'αν είναι για τη γυναίκα σου Τόνυ, τότε πάρτο!δεν είναι υπερβολή, και γω για τη δικιά μου γυναίκα παρόμοιο έχω αγοράσει!'
Το αγόρασα λοιπόν κι όταν της το έδωσα δεν μπόρεσε να κρύψει τη χαρά της.
'Αυτό μάλιστα! 'είπε. ' είναι ενα πολύ ωραίο ρολόι!'
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Αμέτρητοι άστεγοι στους δρόμους. Πολλοί απ αυτούς παιδιά που περιφέρονται ντυμένα με κουρέλια και ζητιανεύουν. Μου λένε πως οι περισσότεροι έρχονται απ την επαρχία κάθε φορά που έχει πλυμμύρες ή τυφώνες. Εχουν χάσει ότι έχουν και δεν έχουν σε μια νύχτα , και μετά αναγκάζονται να έρθουν στη Μανίλα για να επιβιώσουν όπως όπως.
Είναι βράδυ. Μέσα απο το ταξί καθώς διασχίζουμε τη λεωφόρο και τα φώτα πέφτουνε πάνω τους, βλέπω δεκάδες ζευγάρια μάτια παρατεταγμένα κατα μήκος του δρόμου, να κοιτάζουν με απόγνωση, και να ορμάνε μπουλούκια, ζητώντας ελεημοσύνη στα φανάρια.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η Chinatown της Μανιλα , όπως οι περισσότερες κινέζικες γειτονιές ανα τον κόσμο, είναι πολυσύχναστη, γεμάτη μυρωδιές, εστιατόρια και χρυσοχοεία. Στην περίπτωση της Μανίλα γεμάτη και με αποκρουστικές πενηντάρες,- πουδραρισμένες τόσο που μοιάζουν με φαντάσματα- που προσπαθούν να σε πείσουν να τις ακολουθήσεις για να σου δείξουν- τί άλλο;- 'ωραία μικρά κορίτσια!'
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
΄
'Ήταν ήδη κάπου στο 80 ,' έιπε ο Τόνυ, ' και δεν είχα πλέον μέλλον στην Κορέα, ήδη είχαν αρχίσει να αντικαθιστούν τους ξένους με ντόπιους, με δικούς τους ανθρώπους. Είπαμε μ ενα φίλο μου να κάνουμε μια δουλειά . Βάλαμε πολλά λεφτά, αγοράσαμε εξοπλισμό, βρήκαμε προμηθευτές, κλείσαμε εμπόρευμα. Ολα πήγαιναν καλά, ξεραμε και οι δύο τί έπρεπε να κάνουμε, γνωρίζαμε κόσμο, τα είχαμε υπολογίσει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
Τελευταία στιγμή κι ενω ο δικηγόρος μας είχε διαβεβαιώσει για το αντίθετο, αρνήθηκαν να μας βγάλουν άδεια. Προσπαθήσαμε να λαδώσουμε αλλα μας είπαν πως ούτε έτσι μπορούσε να γίνει κάτι. Καταστραφήκαμε. Ήταν τότε που η γυναίκα μου έγινε έξω φρενών και με παράτησε όταν κατάλαβε πως είχα χάσει σχεδον όλη μας την περιουσία. Πούλησε το σπίτι που είχα γράψει στο ονομά της, σήκωσε τις καταθέσεις της ,πήρε την κόρη μας κι έφυγε για την Αμερική.
Εγω αποφάσισα να γυρίσω στις Φιλιππίνες, με πολύ λίγα λεφτά πλέον, αισιόδοξος πως με την εμπειρία που είχα και τον κόσμο που ήξερα θα πήγαιναν όλα καλά.'
'Money talks everywhere!' λέω του Τόνυ και πηγαίνω να κοιμηθώ.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Απο το διπλανό δωμάτιο ακούγονται βογκητά και το κρεβάτι που τρίζει ρυθμικά.Οπως κάθε νύχτα.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Κάθε φορά που κοιτάζω τις γυάλες, οι γαριδούλες μου φαίνονται τόσο χαριτωμένες που λυπάμαι να τις χαραμίσω.
Το σκέφτομαι τόσες μέρες αλλά τελικά το αποφασίζω.
Μισώ τους ανόητους συναισθηματισμούς.
Μπαίνω μέσα και παραγγέλνω.
Αυτή τη φορά η απόχη βυθίζεται και ανυψώνεται για μένα.
Οι γαρίδες χοροπηδάνε σαν τρελές σε μια ύστατη προσπάθεια να επιστρέψουν στο νερό.
Μετά απο είκοσι λεπτά θρυματίζω μερικές απ αυτές με τα δόντια μου
Κοντά στο guesthouse της συμφοράς που μένω έχει ενα κινέζικο εστιατόριο με θαλασσινά. Αν περνάς απ έξω μπορείς να δεις τις τετράγωνες γυάλες με τα διάφορα πλάσματα που περιμένουν το θανατό τους. Κάτι τεράστια καβούρια με τισ δαγκάνες δεμένες,κάτι κόκκινα ψάρια με γουρλωτά μάτια , γαρίδες που κολυμπάνε όλες μαζί προς μία κατεύθυνση κουνώντας αστεία τα ποδαράκια τους.
Ενας αστακός τόσο μεγάλος που τα μουστάκια του προεξέχουν μισό μέτρο έξω απο τη γυάλα.
Τα παρατηρώ με ενδιαφέρον.
Ένας πελάτης έρχεται και παραγγέλνει. Μία απόχη ανυψώνει μερικές πανικόβλητες γαρίδες.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
'Here is Philippines, my friend! Money talks!'
Ο γέρος ρεσεψιονίστ χαμογελάει. Είναι ώρα τώρα που μου διηγείται την ιστορία της ζωής του.
'Απο μικρός ήμουνα δυο πράγματα: Εραστής και τζογαδόρος! Αλλά κυρίως εραστής. Στα νιάτα μου δεν υπήρχε θηλυκό που να περνούσε απο μπροστά μου και να μην ήθελα να το ρίξω στο κρεβάτι.
Τότε ήταν καλές εποχές. Έβγαζα πολλά. Πλήρωνα και είχα όποια ήθελα. Και πάντα έδινα παραπάνω απ όσα μου ζητούσαν. Ήμουνα κύριος.
Αν ενα κορίτσι σ ικανοποιήσει γιατί να μην το πληρώσεις καλά; Θα ένιωθα άσχημα αν έκανα σεξ τζάμπα.
Ακόμα και τώρα στα εβδομήντα εννιά έχω ορέξεις. Και καμμιά φορά την κάνω την κουτσουκέλα μου. Κι ας είμαι τώρα άφραγκος. Ολο και κάτι περισσεύει. Τα κορίτσια συνέχεια με τσιγκλάνε. Περνάνε απο μπροστά μου κουνώντας τους κώλους τους και μου λένε : 'Τόνυ , θέλεις σήμερα να περάσεις καλά; Μόνο 300 πέσος για μια ωραία πίπα!' Εμενα όμως δεν μου αρέσουν οι καταραμένες πίπες! Θέλω να πηδάω!Οπότε, όταν έχω, πληρώνω όλο το ποσό, 500 πέσος.
Απλά σήμερα μετράω τα λεφτά. Κάποτε έβγαζα το μήνα , σημερινά λεφτά, 600000 πέσος. Τωρα για να βγάλω τα 500 για να το 'κάνω' πρέπει να δουλεύω 2-3 μέρες.
Και σκέφτομαι: 5 λεπτά απόλαυσης και μετά -πάφ!- το πεντακοσάρικο έγινε καπνός. Ενώ αν πάω στο σούπερ μάρκετ ξέρεις τί μπορώ να αγοράσω με 500 πέσος;
Προχτές ένα απο τα κορίτσια -μένει στο 310 , πολύ καλοφτιαγμένο, θα ναι δε θάναι 17 χρονών- μου είπε: ' Τόνυ, το δωματιό μου χρειάζεται ανεμιστήρα'
Και γιατί δεν αγοράζεις ενα; της είπα. 400 πέσος κάνει μόνο.
'Δεν έχω λεφτά Τόνυ.'
Σκέφτηκα: Θα την πηδήξω φτηνότερα και θα της δώσω να παρει τον ανεμιστήρα! Μετά κοίταξα τις γαμημένες τσέπες μου. Δεν είχαν μέσα ούτε 100 πέσος.'
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Περπατάω μόνος στους δρόμους του Μαλάτε και της Ερμίτα. Είναι περιοχή με έντονη νυχτερινή ζωή. Υπάρχουν εδώ κι ενα σωρό ξενοδοχειάκια για backpackers.
Οι backpackers όμως είναι άφαντοι. Φαίνεται πως όλοι έχουνε φύγει για Boracay. Μόνο κάτι πενηντάρηδες τουρίστες με κοιλιές και έκφυλες φάτσες τριγυρίζουν στα bar.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μένοντας σ αυτή τη γειτονιά δεν μπορείς παρα να σκέφτεσαι συνέχεια το σεξ. Παντού βρίσκεις μπροστά σου καραόκε clubs και μασατζίδικα. Σε κάθε γωνία διάφοροι κράχτες σου κλείνουν το μάτι και προσπαθούν να σου πλασάρουν γυναίκες.
Όλοι σου λένε πως μπορούν να σου βρούν νέα κορίτσια. Πολύ νέα! Πόσο νέα άραγε;
To guesthouse πάντως που μένω είναι γεμάτο πειρασμούς. Νεαρές κοπέλες βαμμένες και παρφουμαρισμένες , κυκλοφορούν στους διαδρόμους του φορώντας τοσοδούλικα μίνι ή πετσέτες μπάνιου.
Συνεχώς- κατα λάθος!- με ακουμπάνε καθώς περνάν απο δίπλα μου.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ξαναπερνάω απο το κινέζικο εστιατόριο με τα θαλασσινά. Τα κοκκινα ψάρια λείπουν. Ο αστακός όμως είναι ακόμα εκεί. Το ίδιο και τα καβούρια. Ποιος να ξέρει όμως αν είναι τα ίδια με χτές!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ο Τόνυ μου λέει: ΄Δεν καταλαβαίνω γιατί κοιμάσαι μόνος τις νύχτες. Είσαι νέος ! Διάλεξε ενα κορίτσι και πήδα το!'
Είχε μπαρκάρει στα δεκαπέντε του αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου. Αργότερα πήγε εθελοντής στην Κορέα , όχι στο μέτωπο αλλα σε δουλειά γραφείου. Έζησε χρόνια εκεί. Δούλεψε για την αμερικάνικη κυβέρνηση. Αργότερα έζησε αρκετά χρόνια και στην Ιαπωνία.
'Ποτέ δεν αγάπησα τους Γιαπωνέζους. Απάνθρωποι. Στην κατοχή κυκλοφορούσαν με το όπλο στο χέρι. Αν κάποιος δεν υποκλινόταν όταν τους έβλεπε τον πυροβολούσαν.
Ρήμαζαν τα χωριά. Οι Αμερικάνοι ξέρεις φρόντιζαν τους στρατιώτες τους. Πάντοτε είχαν προμήθειες και τους παρείχαν πολλά γεύματα την ημέρα. Οι Γιαπωνέζοι όμως είχαν μόνο ενα γεύμα: ρύζι με ξερό ψάρι! Τί να σου κάνει αυτό; Αρπαζαν λοιπόν ότι έβρισκαν απο τις χώρες που κατακτούσαν. Αν δεν ήθελες να τους το δώσεις σε σκότωναν.'
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Τσεκάρω τις σημειώσεις μου.
Πρέπει οπωσδήποτε να παώ στην Chinatown . Στη Μανίλα βρίσκεται λέει η μεγαλύτερη κινέζικη συνοικία στον κόσμο. Και μετά να παώ στο Μακάτι , περιοχή με μεγάλες επιχειρήσεις και κιριλέ mall για να χαίρονται οι φραγκάτοι Φιλιππινέζοι.
Και να μην ξεχάσω την παλιά πόλη. Οτι απόμεινε δηλαδή απο την παλιά Μανίλα που ισοπεδώθηκε στον β παγκόσμιο.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Δεν υπάρχει θεός να τιμωρήσει αμαρτίες, Ούτε νόμοι να με σταματήσουν.
Δεν ξέρω τί μ εμποδίζει να διαλέξω μία απο αυτές τισ κοπελίτσες με το σκουρόχρωμο δέρμα και τα λεπτά πόδια και αν τις σφυροκοπήσω μέχρι να εκτονωθώ.
Μοσχομυρίζουν. Θα είναι απαλές.
Εχουν τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου.
Αντ αυτού περνάω τις νύχτες μου με τον Τόνυ. Ποτέ δεν κουράζεται να διηγείται.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
'Ήμουνα τότε στα σαράντα , αυτή στα είκοσι. Μέχρι να της κάνω πρόταση γάμου την είχα δεί κι είχαμε μιλήσει λιγάκι, το πολύ δυο-τρεις φορές. Της ήρθε λίγο ξαφνικό. Μου λέει- μ αυτό το ξινό ύφος που είχε- εντάξει μίστερ Τόνυ δώστε μου μια βδομάδα για να το σκεφτώ. Της είπα: Θα περάσω το επόμενο Σάββατο την ίδια ώρα.
Το επόμενο Σάββατο, πράγματι, πηγαίνω απ το σπίτι της, λέω του ταξιτζή να περιμένει,χτυπάω το κουδούνι, μου ανοίγει η ίδια .
Ναι ή οχι ; της λέω.
Μου λέει :' Πέρασε μέσα.'
Της ξαναλέω: ΝΑΙ Η ΟΧΙ ; Αν είναι οχι να φύγω το ταξί περιμένει!
'Αντε!' μου λέει, 'αντε, μπες μέσα, ναι!'
Στην αρχή ξέρεις, όταν βγαίναμε -αρραβωνιασμένοι πια - εκείνη πάντοτε αργούσε . Πότε είκοσι λεπτά, πότε μισή ώρα, πότε παραπάνω. μετά προσεξα πως δεν φορούσε ρόλόι . Πήγα λοιπόν σ ενα καλό μαγαζί, διάλεξα ενα απλό , κομψό ρολογάκι-ξέρεις ίσα ίσα για να έρχεται στην ώρα της.
Το δέχθηκε, είπε ευχαριστώ, την επόμενη φορά όμως πάλι άργησε! Και πρόσεξα πως δεν φορούσε καν το ρολόι!
Μου παραπονέθηκε:' Μα πώς να κυκλοφορήσω μ ενα τέτοιο παλιορολόι; Πηγαίνουμε σε καλά μαγαζιά, τρώμε σε καλά εστιατόρια, στα διπλανά τραπέζια είναι όλος ο καλός κόσμος, ...Ντρέπομαι να με βλέπουν μ ενα ρολόι τόσο φτηνό!'
Δεν είπα τίποτα. Πήγα λοιπόν την άλλη μέρα στο ίδιο μαγαζί και ζήτησα το πιο ακριβό γυναικείο ρολόι που είχαν. Μου δείξανε ενα, έκανε μια περιουσία. Υπολόγισα πως θα μου κόστιζε αρκετά μηνιάτικα, το σκέφτηκα λίγο, ρώτησα κι εναν συνεργάτη απο τη δουλειά. Μήπως κάνω τρέλα που θέλω να ξοδέψω τόσα για το τάδε ρολόι; Με ρωτάει :' Για γκόμενα θα το πάρεις;' Του λέω , όχι, για τη μέλλουσα γυναίκα μου είναι!
Μου λέει τότε: 'αν είναι για τη γυναίκα σου Τόνυ, τότε πάρτο!δεν είναι υπερβολή, και γω για τη δικιά μου γυναίκα παρόμοιο έχω αγοράσει!'
Το αγόρασα λοιπόν κι όταν της το έδωσα δεν μπόρεσε να κρύψει τη χαρά της.
'Αυτό μάλιστα! 'είπε. ' είναι ενα πολύ ωραίο ρολόι!'
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Αμέτρητοι άστεγοι στους δρόμους. Πολλοί απ αυτούς παιδιά που περιφέρονται ντυμένα με κουρέλια και ζητιανεύουν. Μου λένε πως οι περισσότεροι έρχονται απ την επαρχία κάθε φορά που έχει πλυμμύρες ή τυφώνες. Εχουν χάσει ότι έχουν και δεν έχουν σε μια νύχτα , και μετά αναγκάζονται να έρθουν στη Μανίλα για να επιβιώσουν όπως όπως.
Είναι βράδυ. Μέσα απο το ταξί καθώς διασχίζουμε τη λεωφόρο και τα φώτα πέφτουνε πάνω τους, βλέπω δεκάδες ζευγάρια μάτια παρατεταγμένα κατα μήκος του δρόμου, να κοιτάζουν με απόγνωση, και να ορμάνε μπουλούκια, ζητώντας ελεημοσύνη στα φανάρια.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η Chinatown της Μανιλα , όπως οι περισσότερες κινέζικες γειτονιές ανα τον κόσμο, είναι πολυσύχναστη, γεμάτη μυρωδιές, εστιατόρια και χρυσοχοεία. Στην περίπτωση της Μανίλα γεμάτη και με αποκρουστικές πενηντάρες,- πουδραρισμένες τόσο που μοιάζουν με φαντάσματα- που προσπαθούν να σε πείσουν να τις ακολουθήσεις για να σου δείξουν- τί άλλο;- 'ωραία μικρά κορίτσια!'
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
΄
'Ήταν ήδη κάπου στο 80 ,' έιπε ο Τόνυ, ' και δεν είχα πλέον μέλλον στην Κορέα, ήδη είχαν αρχίσει να αντικαθιστούν τους ξένους με ντόπιους, με δικούς τους ανθρώπους. Είπαμε μ ενα φίλο μου να κάνουμε μια δουλειά . Βάλαμε πολλά λεφτά, αγοράσαμε εξοπλισμό, βρήκαμε προμηθευτές, κλείσαμε εμπόρευμα. Ολα πήγαιναν καλά, ξεραμε και οι δύο τί έπρεπε να κάνουμε, γνωρίζαμε κόσμο, τα είχαμε υπολογίσει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
Τελευταία στιγμή κι ενω ο δικηγόρος μας είχε διαβεβαιώσει για το αντίθετο, αρνήθηκαν να μας βγάλουν άδεια. Προσπαθήσαμε να λαδώσουμε αλλα μας είπαν πως ούτε έτσι μπορούσε να γίνει κάτι. Καταστραφήκαμε. Ήταν τότε που η γυναίκα μου έγινε έξω φρενών και με παράτησε όταν κατάλαβε πως είχα χάσει σχεδον όλη μας την περιουσία. Πούλησε το σπίτι που είχα γράψει στο ονομά της, σήκωσε τις καταθέσεις της ,πήρε την κόρη μας κι έφυγε για την Αμερική.
Εγω αποφάσισα να γυρίσω στις Φιλιππίνες, με πολύ λίγα λεφτά πλέον, αισιόδοξος πως με την εμπειρία που είχα και τον κόσμο που ήξερα θα πήγαιναν όλα καλά.'
'Money talks everywhere!' λέω του Τόνυ και πηγαίνω να κοιμηθώ.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Απο το διπλανό δωμάτιο ακούγονται βογκητά και το κρεβάτι που τρίζει ρυθμικά.Οπως κάθε νύχτα.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Κάθε φορά που κοιτάζω τις γυάλες, οι γαριδούλες μου φαίνονται τόσο χαριτωμένες που λυπάμαι να τις χαραμίσω.
Το σκέφτομαι τόσες μέρες αλλά τελικά το αποφασίζω.
Μισώ τους ανόητους συναισθηματισμούς.
Μπαίνω μέσα και παραγγέλνω.
Αυτή τη φορά η απόχη βυθίζεται και ανυψώνεται για μένα.
Οι γαρίδες χοροπηδάνε σαν τρελές σε μια ύστατη προσπάθεια να επιστρέψουν στο νερό.
Μετά απο είκοσι λεπτά θρυματίζω μερικές απ αυτές με τα δόντια μου
Subscribe to:
Posts (Atom)