9. χάσμα γενεών

Όταν μια κοινωνία αλλάζει και τα ήθη 'εκμοντερνίζονται' τόσο γρήγορα , πολλοί είναι αυτοί που δυσκολεύονται να ακολουθήσουν τις εξελίξεις. Τα παιδιά των μεγάλων ειδικά πόλεων έχουν κι εδώ μια μυστική ζωή που οι γονείς τους ούτε καν υποψιάζονται. Στην επιφάνεια δέχονται πάντα αδιαμαρτύρητα τις υποδείξεις τους , στα κρυφά όμως κάνουνε τελικά αυτό που θέλουν. Οι συγκρούσεις αποφεύγονται κι όλοι μενουν ευχαριστημένοι.
Οι δυο παράλληλες πραγματικότητες- η μία φαντασιακή στο μυαλό των γονιών-  συνυπάρχουν  απρόσκοπτα , κάτι που φαντάζει πολλές φορές κωμικό για τον παρατηρητή που έχει επίγνωση  και των δύο πλευρών του νομίσματος.
Εικοσάχρονη κοπελίτσα της 'καλής κοινωνίας' , με αχαλίνωτη ερωτική ζωή απο τα δεκατεσσερά της -κάτι όχι και τόσο σπάνιο πια- και πειραματισμούς με ομοφυλοφυλικό και ομαδικό σεξ , καλείται στο σπίτι να παραστήσει την ανήξερη παιδίσκη μέχρις ότου η μητερα της αρχίζει να παρατηρεί πως ντύνεται κάπως τολμηρά και πως συχνά αργεί τα βράδυα. Ανήσυχη πηγαίνει σ εναν φημισμένο αστρολόγο και τον ρωτάει με τρεμάμενη φωνή μήπως η κόρη της δεν είναι πια παρθένα κι εκείνος επιβεβαιώνει τους φόβους της προσθέτωντας πως ,αν αυτή  η παρέκκλιση της κόρης συνεχιστεί, φοβερά και τρομερά πράγματα θα συμβούν!
Στο σπίτι η κοπελίτσα αρνείται τα πάντα μπροστά στη μητέρα που εχει λειώσει στο κλάμμα: 'Μα τί  είναι αυτά που λες μαμά! Eίναι δυνατόν να σου λέω εγώ ψέματα;'  Η μαμά ησυχάζει κάπως όμως είναι η σειρά της κόρης να καθήσει σε αναμμένα κάρβουνα: η δυσοίωνη προφητεία του αστρολόγου δεν την αφήνει να κοιμηθεί. Εξομολογείται στους φίλους της πόσο πολύ φοβάται για όλα εκείνα που μέλλονται να συμβούν. Αποφασίζει - απ ότι ξέρω πειθάρχησε  στην αποφασή της- να σταματήσει την κρεπάλη και να ψάξει για μια σοβαρή σχέση με προοπτική γάμου.
Οχι μόνο σ αυτή την περίπτωση ο  'μοντερνισμός' και ο 'σύγχρονος΄ τρόπος σκέψης ηττηθηκαν τελικά απ τον ανορθολογισμό και τον συντηρητισμό .Το χάσμα των γενεών γεφυρώθηκε μέσα απο την αυθεντία του αστρολόγου και ο παλιός κόσμος επικράτησε , όπως συμβαίνει πάντοτε στις ασιατικές κοινωνίες που κάνουν ενα βήμα μπροστά για να κάνουν μετά δύο βήματα πίσω
(Φορές φορές στην Ασία νομίζεις πως η άλλη πραγματικότητα, η μοντέρνα, είναι αυτή που βρίσκεται  μέσα στο φαντασιακό των παιδιών και μόνο ! Οι γονείς και οι σκονισμένες ιδέες τους χασκογελάνε πίσω απ το παραβάν.)

Μια ακόμα παρένθεση

ΒΑΡΑΝΑΣΙ-ΙΝΔΙΑ

Ζέστη. Παντού χωματόδρομοι, σκόνη.

Ο τόπος γεμάτος, δεν έχεις χώρο να περάσεις.

Παλιά αυτοκίνητα. Τρίκυκλα. Ζητιάνοι με ακρωτηριασμένα σώματα, μανάδες και παιδάκια που σε παρακαλάνε για λίγα νομίσματα.

Κατσίκες. Αγελάδες που κάνουν την ανάγκη τους στη μέση του δρόμου.

Ημίγυμνοι babas - περισσότερο τρελοί παρά σοφοί-  με πανβρώμικες γενειάδες , να περπατάνε ξυπόλητοι τσαλαπατώντας τις κάθε είδους ακαθαρσίες.

Λύματα, λόφοι με σκουπίδια εκτεθειμένα στον ήλιο, να σαπίζουν.

Κι ύστερα είναι ο Γάγγης.

Αλλοι να κατουράνε μέσα κι άλλοι να αποπατούν και , λίγα μέτρα πιο πέρα, κάποιοι να πίνουν το ιερό νερο.

Κάθε απόγευμα να στήνουν τους σωρούς από τα ξύλα, τα οποία τα χτίζουν γύρω από το σώμα του νεκρού - αν είσαι φτωχός σε καίνε μέσα σε αποξηραμένα περριτώματα αγελάδας -  με το κεφάλι να προεξέχει , κεφάλι που κάποια στιγμή ο πρωτότοκος γιός θα συντρίψει μ ένα σφυρί. Από το άνοιγμα η ψυχή θα μπορέσει να πετάξει πιο εύκολα στον ουρανό.

Θέλεις να βγάλεις φωτογραφία με την πυρά αλλά απαγορεύεται. Είναι ασέβεια. Εκτός αν πληρώσεις πρώτα τους κρατικούς αξιωματούχους που είναι εκεί και παρακολουθούν.

Αν δεν το κάνεις μπορεί και να σε κατηγορήσουν ότι φωτογράφιζες κρυφά,

πολλά μάτια θα στραφούν θυμωμένα πάνω σου.

Κάνεις μερικά βήματα πίσω και προτιμάς να εξαφανιστείς.

Η πόλη είναι έτσι χτισμένη που θα χαθείς σίγουρα μες τα σοκάκια, καθώς το σκοτάδι θα πέφτει και θα μπερδεύεσαι όλο και περισσότερο.

Γύρω σου αποσκελετωμένες φιγούρες. Αστεγοι που φαίνεται να έχουν χάσει κάθε ανθρώπινη ιδιότητα σέρνονται προς το μέρος σου.

Μην ανησυχείς όμως. Στην πραγματικότητα μάλλον κανείς δεν θα σε πειράξει.

Και εξάλλου- στη χειρότερη περίπτωση- είναι μεγάλη τύχη να πεθάνεις στο Βαρανάσι. Αν συμβεί αυτό, λένε πως σταματάει ο κύκλος των μετεμψυχώσεων και έρχεται η λύτρωση.

Πολλοί ετοιμοθάνατοι Ινδοί έρχονται εδώ και συνωστίζονται σε ειδικά καταλύματα περιμένοντας τον θάνατο. Αν δεν τα καταφέρουν και μετά από μερικές μέρες είναι ακόμη ζωντανοί, με βαριά καρδιά, επιστρέφουν από κει που ήρθαν.Ένας λάθος υπολογισμός.

Θα σου πούν,  πως κανένα άλλο μέρος δεν μοιάζει με το Βαρανάσι.

Όλος ο πνευματικός κόσμος της Ινδίας μαζεύεται εδώ.

Η πόλη είναι γεμάτη με μουσικές σχολές, ναούς, βιβλιοπωλεία, δασκάλους γιόγκα που ψάχνουνε μαθητές.

Το μόνο που ξέρω. Είμαι  πέντε μέρες εδώ κι εχω ήδη σπάσει..

Μου είπαν όμως για πολλούς δυτικούς που έρχονται εδώ και επηρεάζονται βαθιά από το περιβαλλον γύρω τους.

Τα σώματα των νεκρών που επιπλέουν στον Γάγγη, η φτώχεια, οι ξυπόλητοι σοφοί που περιφέρονται χώρίς -υποτίθεται- να νοιάζονται για τα υλικά αγαθά, η αίσθηση ότι ξετυλίγεται μπροστά τους ο αμείλικτος κύκλος : γέννηση- φθορά -θάνατος,

Αισθάνονται το μάταιο της ζωής που έκαναν στην ευρώπη - πνιγμένη μέσα στα εμπορεύματα- και, επιρρεπεις στον ανατολίτικο μεταφυσικό ασκητισμό,αποφασίζουν ν αλλάξουν ζωή. Να κάνουν επιτέλους κάτι και για την ψυχή τους.

Φαντάζονται τους εαυτούς τους ρακένδυτους, να περπατάνε μέσα στην ιερή πόλη, απαλλαγμένοι από τις έγνοιες, ζώντας ταπεινά, με ελεημοσύνες.

Φτιάχνουν με τα ρούχα τους μια μικρή σχεδία, βάζουν πάνω κάμερες , λεφτά  και διαβατήρια, και τα αφήνουν να τα παρασύρει ο Γάγγης.

Τώρα είναι ελεύθεροι.

Εκστασιασμένοι στην αρχή, αμπελοφιλοσοφούν για την ηθική ανωτερότητα της καινούριας τους ζωής.

Σύντομα όμως αρχίζουν να καταλαβαίνουν πόσο επιπόλαια τα είχαν σκεφτεί όλα και πόσο άθλια είναι η ζωή ενός άστεγου στο Βαρανάσι.

Αρχίζουν να νοσταλγούν το καθαρό τους κρεβάτι. Το πρωινό τους με δημητριακά. Το ουίσκι μπροστά από την τηλεόραση. Το τένις της Παρασκευής.

Σύντομα καταλαμβάνονται από απελπισία. Τρέχουνε πανικόβλητοι στις πρεσβείες για να τους βγάλουνε καινούρια χαρτιά.

Μετά από μερικές μέρες, ευτυχισμένοι, πετάνε πάνω από το Βαρανάσι με το αεροπλάνο της επιστροφής.

Την ίδια ώρα που ο Γάγγης , αιώνιος, αναδεύεται κάτω απο το πρωινό φώς.

(Ευτυχώς είναι νωρίς ακόμη. Έχει δροσιά και οι δρόμοι είναι ακόμη άδειοι.

Περιμένω μαζί με δυο ντουζίνες Ινδούς να μου σερβίρουν τσάι μασάλα.)