21. Βαριές κουρτίνες

Πλύθηκα πρώτος και περιμένω κι εκείνη να κάνει ντούζ πρίν έρθει στο κρεβάτι. Την γνώρισα μολις πρίν απο λίγο σε μια ντίσκο εδώ κοντά.
Tο μέρος που βρισκόμαστε , όπου πληρώνεις ειδική ταρίφα μόνο για τρείς ώρες: τί άθλιο μέρος! Ξέρω καλά τα ξενοδοχεία σαν αυτό!
Τα δωμάτια βρίσκονται πάντοτε στο ισόγειο, δίπλα δίπλα σε δυο παράλληλες σειρές. Παρότι τα ευκαιριακά ζευγάρια που διαλέγουν τέτοιου είδους καταλύματα δεν έχουν  συνήθως τίποτε να κρύψουν, παρέχεται μυστικότητα. Παρκάρεις αν θες το αυτοκινητό σου εξω απο κάποια απο τις πολλές πόρτες, πληρώνεις τον υπάλληλο , που έρχεται να ξεκλειδώσει και σου δίνει πετσέτες και σαπούνια χωρίς να ρωτήσει τίποτε για σένα , και μετά τραβάς τις βαριές πράσινες κουρτίνες που υπάρχουν εξωτερικά ωστε να καλύψουν οποιαδήποτε θέα προς το αυτοκίνητο ή το δωμάτιο. Φεύγεις ,όποτε θες, αθόρυβα, χωρίς καν να ειδοποιήσεις.
Τα κρεβάτια είναι συνήθως παλιά, τα σεντόνια γεμάτα λεκέδες, κάποια βρύση τρέχει στο μπάνιο και δεν έχει ζεστό νερό. Υπάρχουν όμως άφθονοι καθρέφτες. Οί ντόπιοι ονομάζουν αυτά τα πανομοιότυπα ξενοδοχεία , που ξεφυτρώνουν κατά δεκάδες σε κάθε περιοχή της πόλης, 'Ξενοδοχεία όπου οι κουρτίνες πέφτουν'.
(Αναρωτιέμαι: γιατί οι κουρτίνες πρέπει να είναι πάντοτε πράσινες;)
Η αρχική της συστολή εξαφανίζεται. Το πάθος της με ξαφνιάζει κι ας το εχω δει σε δεκάδες γυναίκες εδω που η σχέση μας είναι συμφωνημένο να κρατήσει μόνο για ενα βράδυ , υπάλληλοι γραφείου, μεσίτες, καταστηματάρχες, δασκάλες. Τους αρέσουν οι δυτικοί, να είναι άσπροι και λίγο καλοφτιαγμένοι. Κι έχουν μείνει για τόσο καιρό αγνοημένες: ίσως φταίνε τα λίγα περιττά κιλά, ίσως το οτι δεν είναι πια κοριτσάκια.
 Έχει τόσο όμορφα μάτια! (Θα μου πει αργότερα πως είχε να κάνει σεξ δύο χρόνια. Είναι 33, μοιάζει 25).
Δυο άγνωστοι να ψάχνουμε ο ένας το σώμα του άλλου με μανία λες και είμαστε οι τελευταίοι άνθρωποι πάνω στη γη. Και παρότι είναι κάτι τόσο όμορφο και λυτρωτικό , άραγε θέλουμε σωματική ικανοποίηση ή μια επικοινωνία ,που δεν μπορούμε να έχουμε αλλιώς, στην επιθυμία μας να σκοτώσουμε την απόσταση μεταξύ μας; Είναι μια απόσταση που καλύπτεται μόνο έτσι , για λίγη ώρα, μιας και ξέρουμε πως όταν τελειώσουμε τίποτε δεν θα μας συνδέει πιά, τίποτε δεν θα υπάρχει για να πούμε. Είναι ενα χάσμα με το άλλο φύλο, ένα χάσμα με έναν ολόκληρο λαό, που ενώνεται μόνο μέσα απ τον ιδρώτα και τα βογγητά.
(Kι άλλες φορές , κάπου στη μέση, η έξαψη ξαφνικά να χάνεται, σαν να ξυπνάς απο όνειρο αλλα να πρέπει να συνεχίσεις. Τότε δεν ξέρεις τί να κάνεις και καρφώνεις το βλέμμα σου στον καθρέφτη όπου βλέπεις τον εαυτό σου ανέκφραστο να πηγαίνει πάνω κάτω σαν μηχανή. Η έρχονται στο μυαλό σου διάφορες άσχετες και περίεργες σκέψεις : λένε πως στα ' Ξενοδοχεία με τις κουρτίνες που πέφτουν' γίνονται πάρα πολλοί φόνοι με θύματα γυναίκες, ο φονιάς εξαφανίζεται σε ανύποπτο χρόνο χωρίς καν να έχει δεί κάνείς το προσωπό του μέσα στο μισοσκόταδο. Άραγε έχει δολοφονηθεί κάποια μέσα σ' αυτό το δωμάτιο; Θα ήρθαν μετά να πάρουν το σώμα και να καθαρίσουν τα αίματα και θα έμοιαζε σαν τίποτε να μην έχει συμβεί).
Ντυνόμαστε , και αντί για οικειότητα μια παράξενη συστολή σαν να έχει επιστρέψει , και μας κατακλύζει ενα παράλογο συναίσθημα,  σαν να νιώθουμε με κάποιο τρόπο εξαπατημένοι.
Πάνω στην κορύφωση , εκείνη έχασε το ενα της σκουλαρίκι και το ψάχνουμε σε όλο τον χώρο. Σηκώνουμε τα σκεπάσματα, τα σεντόνια, τραβάμε το κρεβάτι παράλληλα προς τον τοίχο , όμως τίποτε. Αποκαλύπτονται μόνο βρωμιές, ψόφια έντομα, κολλημένες τσίχλες, τούφες απο γυναικεία μαλλιά και μια μικρή σκονισμένη φωτογραφία μιας κοπελας ντυμένης με τα φοιτητικά της ρούχα.
Την κοιτάζουμε για λίγο , την αφήνουμε δίπλα στον καθρεφτη, μετά μετανιώνουμε και την ξαναβάζουμε πάλι κάτω απ το κρεβάτι, εκεί που τη βρήκαμε.
(Και συνειδητοποιώ πως μερικές απ τις πιο όμορφες και δυνατές αναμνήσεις μου, ενα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου και του πάθους μου για ζωή, είναι δεμένες με τέτοια ξενοδοχεία, μπλεγμένες με αυτές τις τούφες μαλλιών και τις κολλημένες τσίχλες, τα ψόφια έντομα και τα βρώμικα σεντόνια)
Ποιός ξέρει πόσων τα συναισθήματα έχουν δολοφονηθεί μέσα σ' αυτό το δωμάτιο!
Βγαίνουμε έξω για να πάρει ο καθένας ταξί για το σπίτι του. Δεν θα ξαναειδωθούμε ποτέ.
 Έχει ήδη ξημερώσει κι ο ήλιος λάμπει!