23. Ένα νησι

Δυο χιλιάδες κάτοικοι με τα ξύλινα σπίτια και τα μαγαζιά τους , οι περισσότεροι δρόμοι χωμάτινοι, στοιχειώδεις λοιπές υποδομές (κάπου κάπου ηλεκτρισμός με γεννήτριες), μια ντουζίνα συγκροτήματα με μπανγκαλόουζ που ελάχιστα διαταράσσουν το φυσικό τοπίο. Κι όλο το υπόλοιπο μια μεγάλη έκταση απο ζουγκλώδη βλάστηση που καταλήγει σε υπέροχες ερημικές παραλίες.
Οι λιγοστοί τουριστες ,ξεχνώντας τα κουνούπια και τις τεράστιες κατσαρίδες στο δωματιό τους το προηγούμενο βράδυ που δεν τους άφησαν να απολαύσουν τον ύπνο τους, ανοίγουν εκστασιασμένοι τα μάτια τους διάπλατα (αχ η φύση!): οι μόνιμοι κάτοικοι όμως υποψιάζομαι πως ονειρεύονται ανάπτυξη. Πολυκαταστήματα κι ουρανοξύστες, διαμερίσματα με όλες τις ανέσεις, να μην κολλάνε τα οχηματά τους στις λάσπες όταν βρέχει, να απαλλαγούν επιτέλους απο τις τροπικές αρρώστιες, ( κόψτε και μερικά δέντρα, μπαζώστε τα έλη, ασφαλτοστρώστε, μα τί κάνει ο δήμαρχος ;) εκατομμύρια μελλοντικούς επισκέπτες που θα τους φέρουν λεφτά.
Φαίνεται στιγμές στιγμές σαν να μην καταλαβαίνουν πόσο ανεκτίμητα όμορφο είναι το νησί τους.
Τόσες μέρες είμαι εδώ, ο καιρός είναι θαυμάσιος, αλλά μετα βίας εχω δεί δυο τρείς ντόπιους να μπαίνουν στη θαλασσα, κι εκείνοι , είτε λόγω ντροπής είτε για να μην τους χτυπήσει ο ήλιος, φορώντας τα ρούχα τους. Περπατάνε για λίγο πανω κάτω μες το νερό, κάθονται κάτω πλατσουρίζοντας στα ρηχά, μετά βγαίνουν έξω.
Όταν αναφέρονται σε μια παραλία εννοούνε πάντοτε το ρισόρτ που είναι χτισμένο λίγο πιο πάνω. ' Μα γιατί θες να πάς ; ' με ρωτάει η ρεσεψιονίστ που προσπαθεί να μου βρεί μεταφορικό μέσο για μια μακρυνή τοποθεσία που διάβασα κάπου πως έχει παραδεισένια αμμουδιά. 'Ειναι λόου σίζον τώρα και το ρισόρτ είναι κλειστό. Δεν έχει τίποτα εκεί.'
Μα όταν φτάνω εκεί , αυτό το τίποτα μου φαίνεται συγκλονιστικό.
Αυτή η σμαραγδένια πεντακάθαρη θάλασσα, ο ουρανός που κατεβάζει χαμηλά τα συννεφά του σε περίεργα σχήματα, οι κοκκοφοίνικες που παρεταγμένοι στην ακτή αγκαλιάζουν όλο το τοπίο,  η άμμος που, λεπτή σαν πούδρα, φτιάχνει βουναλάκια και μικρές γούρνες που φιλοξενούν γλυκό νερό που κατεβαίνει απο τις πηγές και ενώνεται με το αρμυρό, σκέφτομαι πως δεν έχουν καμμία ελπίδα όταν περιγράφονται ως τίποτα όχι μόνο απο κάποιον ανάλγητο επιχειρηματία αλλα και απο απλούς ανθρώπους!
Κολυμπάω μόνος, με τις ώρες, και δεν θέλω να βγώ. Σηκώνω το κεφάλι, κοιτάζω πάνω και γύρω γύρω, δεν μπορώ σχεδόν να το πιστέψω : παντού μια αμόλυντη επιβλητική φύση , τόσο όμορφη που προκαλεί δέος!
( Κι όμως πόσο άραγε να άντεχα εδώ χωρίς να κουραστώ απ τη μονοτονία της καθημερινής ζωης και την έλλειψη ανέσεων ; Μερικούς μήνες ; Αν προηγούμενες γενιές ονειρεύτηκαν μια ανάπτυξη που περνούσε μέσα απο την καταστρόφή του φυσικού περίγυρου , η δικιά μου γενιά είναι εθισμένη στο καυσαέριο!)
Βγαίνω έξω απο το νερό, ξαπλώνω στην άμμο, όλα είναι σαν σε όνειρο και ιδίως το οτι βρίσκομαι σε ενα τέτοιο μέρος και μοιάζει να μην υπάρχει άλλος άνθρωπος γύρω σε ακτίνα χιλιομέτρων.
Εντούτοις υπάρχουν δυο τρία σκυλιά ,που φαίνονται φιλικά, και τρεχοβολάνε τριγύρω παίζοντας. Δεν τους δίνω σημασία μέχρι που , όταν η ματιά μου πέφτει πάλι πάνω τους, διαπιστώνω πως έχουνε γίνει επτά οχτώ και πως τα περισσότερα είναι ιδιαίτερα μεγαλόσωμα. Με το πρώτο γρύλισμα πετάγομαι όρθιος. Δεν απευθύνεται όμως σε μένα . Ολόκληρη η αγέλη τα χει βάλει μ ενα γέρικο κανελλί σκυλί που μέχρι πριν απο λίγο έμοιαζε να ναι μερος της. Του επιτίθενται ξαφνικά και χωρίς έλεος. Ένα απο τα άλλα σκυλιά το γραπώνει απο το λαιμό και το αναποδογυρίζει , το ακινητοποιεί, τα υπόλοιπα ορμάνε και το ξεσκίζουν έτσι ανυπεράσπιστο που είναι, μπήγοντας βαθιά τα δόντια τους παντού , στα πόδια , στην κοιλιά, το κανελλί σκυλί χτυπιέται και ουρλιάζει σπαραχτικά καθώς το κάνουν κομμάτια μέχρι που η φωνή του σβήνει και το παρατάνε σαν ενα άδειο σακί στην άμμο.
Και αμέσως μετά, σε δευτερόλεπτα, τα περισσότερα σκυλιά με περιτριγυρίζουν, σιωπηλά , με ματωμένες μουσούδες. Σιγά σιγά οπισθοχωρώ, με ακολουθούνε μέχρι τον δρόμο αλλά ευτυχώς μετά χάνουν το ενδιαφέρον τους και επιστρέφουν στην παραλία τους.
'Προσοχή στις μαιμούδες, δαγκώνουν΄, γράφουνε οι επιγραφές σε διάφορα σημεία του νησιού. Όπως φαίνεται όμως και τα σκυλιά εδώ δαγκώνουν. Άραγε να δαγκώνουν και οι ντόπιοι ; Μοιάζουν διαφορετικοί απο τους ανθρώπους που θα συναντήσεις στην υπόλοιπη χώρα, τυπικοί αλλά συχνά βαριοί στους τρόπους και λιγομίλητοι, με αινιγματικό σκοτεινό βλέμμα.
Κι οι τουρίστες σαν εμένα ; Αυτοί κι αν δαγκώνουν!
Ο μαζικός τουρισμός πλησιάζει με γοργά βήματα και , σύντομα, το νησί θα γίνει αγνώριστο. Αν κρίνω απο άλλα ανάλογα μέρη που πέρασαν απο αυτή την διαδικασία, σχεδόν τίποτα δεν θα διασωθεί απ την αρχική ομορφιά του.
( η μνήμη μου θα διασώσει: Βγαίνω έξω απο το νερό, ξαπλώνω στην άμμο, όλα είναι σαν σε όνειρο)