Thursday, June 2, 2016

28. Περί χαριτωμένης βίας


Τράπεζες με χαλαρή ατμόσφαιρα, με πολύ χαμογελαστούς υπαλλήλους, με το γαλάζιο και το ρόζ φορές φορές να κυριαρχούν, συχνά διακοσμημένες με μπαλόνια και φατσούλες αστείων ηρώων κόμιξ. Σε μια χώρα που εκατομμύρια άνθρωποι δυσκολεύονται κάθε μήνα να αποπληρώσουν τις δόσεις των δανείων τους, ένα ζαχαρένιο σύννεφο παιδιάστικης ελαφρότητας περιτυλίγει το κάτεργο. κι η αλυσίδα που τους σκλαβώνει είναι πολύχρωμη και χαριτωμένη. 
Τάνκς που πάλι κατεβαίνουν στους δρόμους. Σε κάθε γωνία, μπροστά απο κάθε κεντρικό μνημείο, έξω απο κάθε μεγάλο υπουργείο, οπλισμένοι στρατιώτες. Έρχεται τότε εκείνος ο κλόουν κι αρχίζει να φυτεύει λουλούδια στα όπλα τους, να τους φοράει κορδελάκια στα μαλλιά, και να καρφιτσώνει στα ρούχα τους αστείες κονκάρδες καθώς φωτογραφίζεται μαζί τους μέσα στο κέφι και τη χαρά. Κι έτσι γίνεται ο φόβος χαριτωμένος κι αυτός.
Νεαρές κοπέλες που κοιμούνται για λεφτά με αποκρουστικούς συχνά εξηντάρηδες. Δεν ανοίγουν απλά όμως τα πόδια τους, ουδέτερες, μην μπορώντας να κρύψουν οτι ελπίζουν ο πελάτης τους να τελειώσει γρήγορα και να τις αφήσει ελεύθερες . Σε όλη τη διάρκεια δείχνουν χαρούμενες, ευτυχισμένες, γεμάτες σκέρτσο και νάζι, γλυκειές σαν να είναι ερωτευμένες. Ένα είδος έμμεσου βιασμού που πρέπει να τον δεχθούν χαριτωμένα κι έτσι να γίνει χαριτωμένος κι αυτός.
Στο σχολείο. Η ντόπια δασκάλα-βοηθός χτυπάει με δύναμη τις παλάμες μερικών παιδιών μ ενα χάρακα κι όλη η τάξη βουβαίνεται. Έχει τυλίξει τον χάρακα αυτόν με στρώσεις απο κολλητική ταινία για να τον κάνει πιο φαρδύ και τσουχτερό αλλά όχι τόσο αιχμηρό ωστέ να προκαλέσει πληγές. και σε όλο το μήκος του έχει κολλήσει μια ντουζίνα μικρά αυτοκόλλητα, καρδούλες και λουλουδάκια. Τα όργανα πόνου μπορεί να ναι κι αυτά χαριτωμένα. 
Ο Αμερικάνος δάσκαλος αγγλικών μπορεί τώρα να συνεχίσει το μάθημα του απρόσκοπτα και , σαν να ήταν κρεατοφάγος με ευαισθησίες που απολαμβάνει τα διάφορα κοψίδια αλλά ποτέ δεν θα έσφαζε ζώα ο ίδιος, αφήνοντας άλλους να κάνουν τη βρώμικη δουλειά, χαίρεται κατά βάθος που τα παιδιά ξυλοκοπήθηκαν και μπορεί να διδάξει τώρα μέσα σε ησυχία. 
Καθώς τα σκέφτεται όλα αυτά του διαφεύγει λίγο πως όλη αυτή η βία δεν απεικονίζεται χαριτωμένα μόνο για να συγκαλυφθεί και να εξωραιστεί. Το χαριτωμένο υπάρχει κι ως ένδειξη πως η αλυσίδα δεν υπάρχει εδώ όπως ακριβώς την ξέρει αυτός, ο φόβος εδώ δεν είναι ακριβώς ο φόβος όπως αυτός τον έχει γνωρίσει, ο βιασμός δεν είναι αυτό που ξέρει για βιασμό, ο πόνος ακόμα κι αν βιώνεται το ίδιο σωματικά δεν εκλαμβάνεται εδώ ώς πόνος-κακοποίηση της ατομικότητάς σου. 
Η βία βλέπεις δεν είναι η ίδια όταν δεν ορίζεται και δεν γίνεται αντιληπτή ως τέτοια. Για αυτό μπορεί και πιο εύκολα να είναι χαριτωμένη, αντανακλώντας ενα διαταραγμένο κοινωνικό συμβόλαιο, μια ακατανόητη, παράδοξη για τα δυτικά μάτια, συναίνεση.