Friday, August 30, 2013

1. Ανεμιστήρες

Οι ανεμιστήρες εδώ είναι για τους φτωχούς. Μόλις ξεφύγουν απ τη φτώχεια ανεβαίνουν βαθμίδα: αγοράζουν aircondition.
Ενα aircondition όμως εχει το πρόβλημα οτι δημιουργεί λιγότερες αναμνήσεις. Μια ομοιόμορφη δροσιά - μια χωρίς συγκινήσεις εποχή . Για πολλούς ντόπιους , ειδικά αυτούς που ζούνε στις μεγάλες πόλεις,  ο ανεμιστήρας , πάνω απ όλα, είναι κάτι σαν το σχολείο . Συμβολίζει τα χρόνια της νεότητας τους.
Οταν είχα πρωτοέρθει κοιμόμουν σ ενα δωματιάκι ενος μικρού guesthouse. Έκλεινα την συρταρωτή πόρτα  και μες το απόλυτο σκοτάδι θα ορκιζόμουν πως αν τέντωνα το κορμί μου θα μπορούσα να αγγίξω ταυτόχρονα και τους τέσσερις τοίχους. Έκανε ζέστη. Ένας φορητός ανεμιστήρας, στο ύψος του προσώπου , με δρόσιζε κάθε βράδυ για μήνες. Έκανε εναν καθησυχαστικό θόρυβο καθώς έριχνε πάνω μου κύμματα αέρα: μια γνώριμη μονότονη ανάσα ενός μοτέρ. Μια φορά, καθώς πήγα να τον κλείσω μέσα στον ύπνο μου , το χέρι μου πέρασε το προστατευτικό πλαστικό κι ενα δαχτυλό μου πιάστηκε στον έλικα. Τινάχτηκα απ τον πόνο. Ανοιξα το φώς: το αίμα μου ήταν σκορπισμένο εδω και κεί.
Αργότερα ,στο πρώτο πάμφθηνο διαμέρισμα που νοίκιασα, ξάπλωνα ανάσκελα και παρατηρούσα τον βαρύ, θορυβώδη ανεμιστήρα της οροφής.Τον κοίταζα να τραντάζεται και φανταζόμουν πως έφευγε απ τη θέση του κι ερχόταν να με κόψει λουρίδες. Η κινησή του με υπνώτιζε. Το παρελθόν μου, το παρόν μου, οι κάθε είδους αναμνήσεις και σκέψεις μου, αλέθονταν μέσα στον στροβιλό ενός ελικα που σιγά σιγά μεγάλωνε και τραβούσε σαν μαγνήτης όλα τα αντικείμενα : έπιπλα, ρούχα, παπούτσια, τα βιβλία μου , ενα μπουκάλι νερό που χα δίπλα απ το στρώμα μου, εμένα τον ίδιο.
Θυμάμαι κι άλλους ανεμιστήρες, σ άλλα δωμάτια. Σε ταβάνια ή φορητούς ,δίπλα απ τα κρεβάτια πάνω σε μία καρέκλα. Καθώς ο αέρας σε χτυπάει - τί σχέση έχει , πώς να συγκριθεί με την άψυχη δροσιά ενος aircondition ; - κοιμάσαι και ο ύπνος σου είναι γεμάτος με όνειρα. Η φορές φορές δυσκολεύεσαι να κοιμηθείς. Ανοίγεις τα μάτια και κοιτάς. Λιγο νυχτερινό φως που μπαίνει απ το παράθυρο αρκεί για να δεις το κορίτσι που γαλήνια κοιμάται στο πλάι σου. Ο αέρας του ανέμιστήρα της χτυπάει τα μαλλιά. Ανασηκώνονται  για λίγο κι έπειτα  ξαναπέφτουν.
Τα αθώα χρόνια και της δικής μου νεότητας.