19. Διαχρονικό μελό

Μπουλούκια κόσμου και αυτός, βγαίνοντας απο μια ντίσκο τα χαράματα.
Το φως της ημέρας τους χτύπησε όλους απότομα και μισοκλείσαν τα μάτια . Παρέες απο κορίτσια πολύχρωμα ντυμένα  , μεθυσμένοι τουρίστες που ξεμειναν μόνοι , αγκαλιασμένα ζευγαράκια της μιας νύχτας , σαν να κοκκαλώσανε , σαν να μην είχανε κουράγιο να συνεχίσουν παραπέρα, σαν να μην ξέρανε τι να κάνουν και που να πάνε.
Τοτε την είδε τυχαία μετά απο δέκα ολόκληρα χρόνια.
Τα μαγουλά της είχαν ρουφήξει , τα μακρυά μεταξένια μαλλιά της ξεφτίσει , το βλέμμα της σβηστό  (μα πως μπορεί να έσβησαν , πως μπορεί να θόλωσαν αυτά τα μάτια που άστραφταν;), τό σώμα της κοκκαλιάρικο με εξαφανισμένες όλες τις υπέροχες καμπύλες , με μόνο μια κοιλιά ,σαν άδειο σακούλι , να προεξέχει.
Κι όμως την αναγνώρισε.
Kάποτε, σχεδόν σε μια άλλη ζωή, ήταν οι δυό τους σε μια ερημική παραλία. Χοροπηδούσε σαν κοριτσάκι πανω στην άσπρη άμμο, βουτούσε τα πόδια της στην πεντακάθαρη ζεστή θάλασσα, πήγαινε , κάθε τόσο , σε μια κούνια που κρεμόταν σ ενα κοκοφοίνικα και τον φώναζε να τη σπρώξει. Όταν γελούσε η ομορφιά της άνθιζε , κι εκείνος που μόλις είχε πρωτοέρθει εδω απο την Ευρώπη  , ζαλισμένος απο το απίστευτο τοπίο και απο κείνη που σαν απο θαύμα ήταν δίπλα του ,ντρεπόταν να την φιλήσει, ντρεπόταν να την αγγίξει κι ας είχε πληρώσει και αυτή και το μπάρ που δούλευε για να τον ακολουθήσει στο νησί για μερικές μέρες . (Πόσο γρήγορα πέρασαν! Ο ήλιος εδυε πριν το καταλάβει και χρύσιζε την ακύμαντη επιφάνεια του νερού).
- Mε θυμάσαι; τη ρώτησε και κείνη τον κοίταξε σαν να μην τον είχε ποτέ της ξαναδεί κάνοντας μια γκριμάτσα αντί για χαμόγελο.
Ακόμα κι όταν της τα διηγήθηκε όλα, της ανέφερε λεπτομέρειες , εκείνη πάλι δεν μπορούσε να τον θυμηθεί. Για κείνον η πρώτη συγκίνηση , για κείνη ενας ακόμα πελάτης ανάμεσα στους χιλιάδες. (Κι ας υπήρχαν στιγμές που εκείνος τις είχε παρει για ξεχωριστές. Εκείνη να τον κρατά τρυφερά αγκαλιά και να του μιλάει γεμάτη αισιοδοξία για τα τόσα πολλά ονειρά της.)
- Μα γνωριζόμαστε! Eχεις τατουάζ, της είπε, μια μεγάλη πεταλούδα , πίσω,  λιγο πάνω απ τη μέση.
(Εκείνη η πεταλούδα που είχε πρωτοδεί όταν έστριψε το κεφάλι του , καθώς εκείνη , μια υπέροχη άγνωστη,  που φορούσε ενα κοντό μπλουζάκι, τον προσπέρασε απο την αντίθετη κατεύθυνση , ριχνοντάς του ενα χαμόγελο . Εκείνη η πεταλούδα που έβλεπε κάθε μέρα πάνω απο το μαγιό στο νησί. Εκείνη η πεταλούδα που σχεδόν κρατούσε στα χέρια του καθώς εκείνη ήταν στα γόνατα κι αυτός , απο πισω, εμπαινε μέσα της ).
Και εκείνη η θάλασσα, εκείνη η παραλία, εκείνη η καλύβα στην άμμο.
Χρόνια αργότερα είχε ξαναπεράσει απο κει. Το μέρος είχε πια πολύ κόσμο. Το νερό ήταν γεμάτο με κρις κράφτ και κάθε λογής πλοιάρια. Τραπέζια και καρέκλες εστιατορίων εκτείνονταν μέχρι εκει που έσκαγε το κύμμα. Οι περισσότεροι φοίνικες είχαν κοπεί και είχε χτιστεί μια πολυτελής resort. Όσο για την κούνια άφαντη..
- Δε σε θυμάμαι αλλα με θέλεις ; του είπε καθώς κοίταξε λοξά εναν μουσάτο εξηντάρη που  στεκόταν σαν χαμένος λίγο παραδίπλα.
( Όταν , τότε, οι μέρες και τα λεφτά είχαν τελειώσει και την αποχαιρετούσε , πόσο πονούσε η ομορφιά της!)
Λίγες στιγμές αργότερα εκείνη φιλούσε τον γέρο περιπαθώς στο στόμα. Τους κοίταζε και δεν ήξερε τι να νιώσει . Ο γέρος πολύ μεθυσμένος εχωνε το χέρι του κάτω απο τα ρούχα της , τα ανασήκωνε, κι έτσι μπόρεσε και είδε πάλι αυτη την πεταλούδα . Όλα είχαν αλλάξει μα εκείνη ήταν εκεί!
Πλόυ, σκέφτηκε, γιατί ξαφνου θυμήθηκε πως Πλόυ λέγονταν αυτή η κοπέλα με την ισωπεδωμένη ομορφιά, τί κρίμα που αυτή η πεταλούδα δεν πέταξε ποτέ μακρυά. Τι κρίμα που τσακίστηκε έτσι!
Κι ο ιδιος άραγε , πόσο να έχει αλλάξει μπροστά στον καθρέφτη του και δεν το έχει παρει χαμπάρι; Πόσα άραγε πράγματα να έχουν τσακιστεί μέσα του;
Δέκα χρόνια μετά, στο εβδομό του ταξίδι εδω. Ένας ακόμη σεξοτουρίστας χωρίς συναίσθημα.