Saturday, December 28, 2013

8.Κόκκινο

Μην γράφεις ποτέ το ονομά σου  ή τα ονόματα άλλων με κόκκινο μελάνι!
Κόκκινο...Σ όλη την κινέζικη συνοικεία κυριαρχεί  αλλά ειδικά οι κινέζικoi ναοί είναι κατακόκκινοι. Οπως και οι τοίχοι / βιτρίνες των χρυσοχοείων και των περισσότερων ενεχυροδανειστηρίων. Κόκκινα είναι τα μπλουζάκια πολλών περαστικών κάθε Κυριακή. Όπως και τα στόματα πολλών ηλικιωμένων στα χωριά που μασουλάνε τον κόκκινο,  ελαφρά ναρκωτικό ,καρπό ενός τροπικού φυτού.
Ενας  φάκελος που περιέχει χρηματικό δώρο : κόκκινος. Το φαγητό στο πιάτο σου σ ενα εστιατόριο του δρόμου : συνήθως περιέχει τόσο πολύ κόκκινο τσίλι που αρχίζει να φαίνεται κόκκινο.
Κόκκινο όμως είναι κι ενα απ τα χρώματα της σημαίας. Είναι το αίμα που θυσιάστηκε για να είναι υποτίθεται η χώρα σήμερα ελέυθερη ,στην πραγματικότητα το αίμα το οποίο ξοδεύτηκε απρόσεχτα λες και ήταν νερό , για να θεμελειώθεί η εξουσία του κράτους και των προνομιούχων. ( Σημερινές εφημερίδες , σημερινές φωτογραφίες : κόκκινο δίπλα απ τον πεσμένο διαδηλωτή, κόκκινο δίπλα  απ τον πεσμένο αστυνομικό, κόκκινο δίπλα κι απο εκείνον που βρέθηκε τυχαία στη μέση της σύγκρουσης.)
Κόκκινο. Το χρώμα της χαράς. Το χρώμα της ευμάρειας .Το 'τυχερό' χρώμα της Κυριακής και το  'άτυχο' της Δευτέρας. Διαχρονικά το χρώμα των πολιτικών συγκρούσεων. Το χρώμα της πολιτιστικής και οικονομικής επιρροής της Κίνας σ όλη την Νοτιοανατολική Ασία.
Το χρώμα του αίματος κάθε φορά που στα σχολεία η σημαία υψώνεται στον ιστό της κι όλα τα παιδιά τραγουδάνε τον εθνικό ύμνο .Tο χρώμα με το οποιό γράφουν το όνομα των νεκρων πάνω στο φερετρό τους καθώς το σωμα  περιμένει την αποτέφρωση.





Friday, December 20, 2013

7.Καθρεύτες

Μπαίνεις σ ενα μαγαζί με ρούχα. Διαλέγεις κάτι και θες να δείς αν πηγαίνει καλά πάνω σου. Σπάνια όμως υπάρχουν δοκιμαστήρια ,κι όταν είναι κάτι που μπορείς να προβάρεις σε δημόσια θέα, συχνά, δεν υπάρχουνε ούτε καθρεύτες.
Η πωλήτρια , αυτή τη φορά, λύνει το πρόβλημα : σηκώνει το κινητό της και σε φωτογραφίζει! Καθως κοιτάζεις τη φωτογραφία- ναι, τελικά το ρούχο σου παει- αναρωτιέσαι : άραγε να συμβαίνει πια έτσι σ όλο τον κόσμο ή μόνο στο μέρος αυτό της Ασίας που βρίσκεσαι ;
Τα τελευταία χρόνια, βλέπεις τους καθρεύτες να χάνουν σιγά σιγά τη μάχη, να σπανίζουν όλο και περισσότερο, σχεδόν να εξαφανίζονται. Και δεν είναι μόνο τα κομμάτια γυαλιού μέσα σ ενα περίγραμμα που εκλίπουν. Η εποχή που οι άνθρωποι περπατούσαν και σταμάταγαν καθε λίγο και λιγάκι σε κάθε είδους αντανάκλαση για να κοιταχτούν, μάλλον εχει περάσει.
Σκέφτεσαι το κορίτσι που συνήθιζε να σταματάει στη μέση της διαδρομής της μπροστα απο ενα κλειστό τζάμι αυτοκινήτου ή μια γούβα με νερό για να φτιάξει τα μαλλιά της και για να παρατηρήσει , να αγγίξει το προσωπό της . Λες για να βεβαιωθεί οτι αυτό βρίσκεται ακόμα στη θέση του, σ ενα είδος εσωτερικού διαλόγου. Κάτι που , όπως και οι περισσότεροι γύρω της, δεν κάνει πια : το νέας γενιάς κινητό της ή η ψηφιακή της μηχανή , μέσα σε δευτερόλεπτα, αποθηκεύουν την εικόνα της την οποία μπορεί να μεγενθύνει και να κοιτάξει μετά , όσο προσεκτικά θέλει . Έτσι το κοίταγμα, το ενίοτε ναρκισσιστικό, ενίοτε αγωνιωδώς υπαρξιακό βλέμμα που ρίχνει πάνω στον εαυτό της ,γίνεται λιγότερο ευφήμερο μιας και αποτυπώνεται και μπορεί να επαναληφθεί πανομοιότυπο αναρίθμητες φορές.
Ο εσωτερικός διαλογος δε ,συχνά γίνεται πλέον δημόσιος . Η ματιά πάνω στον εαυτό μοιράζεται με ενα σωρό άλλους ανθρώπους όταν ποστάρεται ως φωτογραφία στο ιντερνέτ σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης.
Και είναι παράξενο αλλά το βλέπεις καθαρά. Ειδικά οι Ασιάτες ,που έχουν μανία με τις νέες τεχνολογίες και τα κάθε είδους gadget,  ποτέ άλλοτε δεν ήταν ερωτευμένοι με την εικόνα του εαυτού τους τόσο όσο είναι σήμερα.  Εντούτοις οι καθρεύτες τους είναι πια άχρηστοι : το να κοιτάζεσαι σ αυτούς είναι απλά ένδειξη οτι ανήκεις σε μια άλλη εποχη.