Tuesday, December 27, 2016

32. Χριστούγεννα


Ο φίλος έχει αργήσει.

Στέκομαι δίπλα σ' εκείνο το τεράστιο χριστουγεννιάτικο δέντρο με τ' ασημένια ελάφια στη βάση του, τα δώρα και τα χίλια φωτάκια, μπροστά απο το εμπορικό, και τον περιμένω.
(Είναι όμορφο αλλά δεν ξεχνώ πως εδώ και χρόνια, σ ' αυτόν τον τόπο περισσότερο ίσως απο άλλους, η αγορά έχει φέρει την ομορφιά στα μέτρα της: η διακριτική, φυσική εκδοχή της εξορίστηκε απο τα αστικά περιβάλλοντα ή απαξιώθηκε και οι νέες γενιές έμαθαν να την αναγνωρίζουν μόνο σε επιβλητικές ανθρώπινες κατασκευές).
Κάθε λίγο και λιγάκι τουρίστες αλλά και ντόπιοι σταματάνε να φωτογραφηθούν με φόντο τη γιορταστική αυτή φαντασμαγορία: στα πρόσωπά τους πλατιά χαμόγελα, στα μάτια τους λάμψη πιο δυνατή κι απ' αυτήν του φωτισμένου ελάτου.
(Συνειδητοποιώ πως σε μια ζωή αβεβαιότητας και απογοητεύσεων, αφού πρώτα όρισε περιοριστικα τις έννοιες, η αγορά είναι η μόνη που υπόσχεται ομορφιά κι ευτυχία, με πειστικό τρόπο, ανανεώνοντας αδιάκοπα την εμπιστοσύνη του κοινού προς εκείνη. Κάθε χρόνο τα χριστουγεννιάτικα δέντρα είναι πιο ψηλά και φωτεινά, τα μοντέλα κινητών και τα ηλεκτρονικά πιο προηγμένα, τα ρούχα πιο εντυπωσιακά).
Λίγο πιο πέρα μια εξέδρα, διακοσμημένη με κάτι περίεργα σχήματα σαν μαιάνδρους, που αναβοσβήνουν και κάθε λίγα δευτερόλεπτα αλλάζουνε χρώμα. Απο πράσινο σε μωβ, απο μωβ σε βαθύ μπλέ και πορτοκαλί. Για κάποιο λόγο δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου απο τα σχήματα, που έχουν την καθηλωτική ισχύ ομόκεντρων κύκλων, και την εναλλαγή των χρωμάτων. Δεν έχει νόημα αυτό που βλέπεις, όπως δεν έχει νόημα κι όλος ο εορτασμός εδώ μιας και δεν απευθύνεται σε χριστιανούς, είναι όμως όμορφο και νιώθεις πολύ ευχάριστα.
(Συχνά νεαροί περιμένουν με τις ώρες σε ουρές για τα εγκαίνια μιας καινούριας αλυσίδας γλυκών, ξοδεύουν τρελά λεφτά για να πάρουνε πρώτοι κάποιο καινούριο τηλέφωνο, αγοράζουν χωρίς δισταγμό τα πανάκριβα παπούτσια διάσημης μάρκας που βγήκαν σε περιορισμένο αριθμό, ανανεώνοντας τη σχέση εμπιστοσύνης τους προς την αγορά. Σποραδικές υποκειμενικές διαψεύσεις είναι πολύ τραυματικές, τα γλυκά δεν άρεσαν, το κινητό παρουσιάζει προβλήματα, τα παπούτσια δεν είναι άνετα, αλλά δεν αλλάζουν τη γενική εικόνα).
Δύο ερωτευμένοι ντόπιοι , ένα ζευγάρι μεσήλικων Κινέζων τουριστών, μια οικογένεια Ινδών, με τον πατέρα να αγκαλιάζει απ τον ώμο, ποζάροντας, την έφηβη κόρη του, έρχονται με τη σειρά τους να φωτογραφηθούν μπροστά απο το υπέρλαμπρο δέντρο.
Στην εκφρασή τους καθρεφτίζεται η χαρά και η αισιοδοξία πως ο καταναλωτικός παράδεισος θα τους ανήκει για μια αιωνιότητα.
(Το χρήμα είναι ο μόνος διαμεσολαβητής. Σκληρός αλλά αν το βρείς ξέρεις πως η αγορά θα τηρήσει όλες τις υποσχέσεις της και τίποτε δεν μπορεί να πάει λάθος).

Επιτέλους ο φίλος μου έρχεται.
Είναι η ώρα μας για μια φωτογραφία.