15. Φαγητό

Όπου κι αν ρίξεις το βλέμμα σου εδω θα δεις ανθρώπους να τρώνε με τις ώρες. Σε υπαίθρια μαγειρεία με πλαστικές καρέκλες και τραπεζάκια,  σε σικάτα ρεστοραν , σε food courts πολυκαταστημάτων.
Έίναι ευτυχισμένοι.
Φέρνουν το πηρούνι ή τα ξυλάκια στο στόμα αργά , κάτι λένε, γελάνε, μασάνε καλά καλά τη μπουκιά τους, καταπίνουν επίσης αργα.
Ο θόρυβος των ομιλιών τους ανακατεύεται γλυκά με το τρίξιμο των ποτηριών και των πιάτων και μ ενα τρόπο ολοι αυτοί οι άγνωστοι γίνονται ενα, σε μια κοινή δραστηριότητα που υποτίθεται τους ενώνει.
Εντούτοις δεν μπορείς να νιώσεις κομμάτι αυτης της εμπειρίας .Τρώς μόνος σου. Κι εξακολουθείς να νιώθεις μόνος σου. Σου επιτρέπεται άραγε να καγχάσεις ;  Κάτι είναι που σ' ενοχλεί!
Iσως τα χιλιάδες σαγόνια που κουνιούνται ρυθμικά. Τα χιλιάδες ζευγάρια χέρια που ψάχνουν χαρτοπετσέτες για να σκουπίσουν τα χείλη. (Νιώθεις πως μπορείς να απομακρυνθείς λίγο, πως μπορείς να τους δεις απο ψηλά !)
Η χαρούμενη εικόνα κατανάλωσης. Οι στοίβες πιάτων με αποφάγια που μαζεύονται σε χρόνο μηδέν και που οι καθαρίστριες-σερβιτόρες απομακρύνουν.
Ίσως η κίβδηλη ισότητα του να αναπνέουν τον ίδιο αέρα και να τρώνε , εστω για μια και μόνη φορά, παρόμοιο φαί: το καλοπληρωμένο στέλεχος γραφείου ή o πλούσιος επιχειρηματίας τρώει , λένε, δίπλα στον πιο φτωχό μεροκαματιάρη στα εστιατόρια του δρόμου.
Κι είναι η δυτική σου συνείδηση ή - πως αλλιώς να το πώ ; - ο επαρχειωτισμός και μισανθρωπισμός σου που μιλάει! Έχοντας συνηθίσει τη διαδικασία του φαγητού ως αναγκαίο χάσιμο χρόνου , ως κάτι με το οποίο ξεμπερδεύεις στα γρήγορα για να κάνεις μετά σοβαρότερα πράγματα , δυσκολεύεσαι να δεχτείς πως εδώ μπορεί να τρώνε σχεδόν τελετουργικά, πως το φαγητό μπορεί να είναι η σημαντικότερη απασχόληση της ημέρας! Το φαγητό ως υπέρτατο νόημα την ίδια ώρα που ενοχικά το έχεις βαφτίσει ως μια απ τις κατώτερες ανθρώπινες δραστηριότητες !(Άσε που το αίμα των χτεσινών ταραχών δεν έχει στεγνώσει ακόμα απ τους δρόμους της πόλης! Πώς μπορεί όλοι αυτοί να τρώνε τόσο ανέμελα, απολαμβάνοντας;)
Και μετά , σκέφτομαι πως ίσως να σε ενοχλεί το δημόσιο του πράγματος, όλο αυτό δηλαδή το φαγοπότι σε κοινή θεα!
Χρόνο με το χρόνο το φαγητό στη Δύση γίνεται για πολλούς ιδιωτική υπόθεση. Μερικοί νιώθουν άβολα να βλέπουν άλλους ανθρώπους να τρώνε. Και νιώθουν ακόμα πιο άβολα όταν κάποιοι άλλοι βλέπουν τους ίδιους στο τραπέζι , μ' όλα αυτά τα στόματα που χάσκουν και τις γλώσσες που θορυβούν και τα δόντια που πολτοποιούν την τροφή !
Είναι σαν να είναι η διαδικασία του φαγητού ενα είδος ντροπής, κάτι που θέλεις να κάνεις μακρυά απο ξένα βλέμματα. Κι όταν βλέπεις κάποιον σπουδαίο, με κύρος, διανοητή ίσως ή πετυχημένο επιχειρηματία, θες μόνο να τον συνδυάζεις με τις εξιδανικευμένες ιδιότητες που του έχεις προσδώσει , κι όχι να τον σκέφτεσαι πασαλλειμένο με σάλτσες (όταν οι πελάτες οίκων ανοχής στη Δύση πετυχαίνουν τις κοπέλες σε κάποιο διάλλειμμα την ώρα που τρώνε , ξενερώνουν και φεύγουν. Στο μυαλό τους είναι ρομπότ που κάνουν μόνο ενα πράγμα)
Εδω όμως ακόμα, όλες οι επιχειρηματικές συμφωνίες κλείνονται σε γεύματα. Οι πόρνες , πολύ συχνα , μασουλάνε κάτι την ώρα που κάνουνε σκέρτσα στους πελάτες.
Και θες δε θες, βρίσκεσαι σ' ενα τεράστιο χώρο όπου αμέτρητοι άνθρωποι τρώνε ταυτόχρονα , μ ενα ρυθμό, μια πνοή, μία κοινή ψυχή!
Ίσως να σου φταίει το οτι είσαι μόνος σου τελικά



. .