30. Αόρατος

Τρείς το πρωί.
 Χαλάρωνα στη θέση του συνοδηγού ,απορροφημένος στις σκέψεις μου, όταν ξαφνικά ο ταξιτζής έβγαλε ενα πνιχτό επιφώνημα τρόμου. Το ταξί ,που ήταν έτοιμο να περάσει τις ερημικές σιδηροδρομικές γραμμές, εγκλωβίστηκε : ένα μπουλούκι απο νεαρούς ,που περπατούσαν παράλληλα με τις ράγες, του έκοψε το δρόμο. Μαρμαρωμένοι απομείναμε να τους κοιτάμε μέσα απο το παρμπρίζ να περνάνε, χωρίς να βιάζονται, απο μπροστά μας, κάνοντας τη στιγμή να μοιάζει με αιωνιότητα.
Δεν ξέρω αν ήταν το φεγγάρι ή τα φώτα του ταξί που έπεφταν πάνω τους, όμως βλέπαμε τα πάντα: πολύ νέοι όλοι τους, με σιδερολοστούς οι περισσότεροι στα χέρια, άλλοι με καδρόνια ή σπασμένα μπουκάλια, ντυμένοι με σκισμένα τζήν και φανελάκια, με τις φράτζες να πέφτουν μέσα στα μάτια τους και το βλέμμα καρφωμένο στο έδαφος.
Έλεγα πως απο στιγμή σε στιγμή θα περικυκλώσουν το αμάξι μας και θα αρχίσουν να το κοπανάνε με τους λοστούς όλοι μαζί , μέχρι να μας τραβήξουν έξω απο τα μισοδιαλυμένα παράθυρα και να μας σακατέψουν στο ξύλο, αφου μας γδύσουν απ ο,τι πολύτιμο κουβαλούσαμε πάνω μας.
Εκείνοι όμως δεν μας έδιναν καμμία σημασία, αμίλητοι και σοβαροί ,συνέχιζαν με σταθερό βήμα την πορεία προς την 'δουλειά' τους, και μιας και εμείς δεν είμασταν μέρος αυτής δεν τους ενδιαφέραμε διόλου.
Χρόνια πέρασαν απο τότε και ζώντας εδώ κατάλαβα πως ,αν είχαμε κάποια αλληλεπίδραση εκείνη τη νύχτα, πιο πιθανό θα ήταν να μας ζητούσαν συγνώμη που μας καθυστέρησαν παρά να μας έκαναν οποιοδήποτε κακό.
Είναι τέτοιο το μέρος, βλέπεις, που νιώθεις ελεύθερος: κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς αδιάκριτα μάτια και αποδοκιμαστικά βλέμματα να πέφτουνε πάνω σου. Όλοι κοιτάν τις ασχολίες τους.
Είναι τέτοιο το μέρος που νιώθεις αόρατος: αδιάφορος και ασήμαντος, σχεδόν άυλος, τόσο που νομίζεις πως, αν δεν παραμερίσεις στο δρόμο πρώτος, οι περαστικοί θα περάσουν απο μέσα σου.
Είναι τέτοιο το μέρος που ούτε καν ο πόνος του διπλανού δεν συγκινεί: κανείς δεν θέλει να ανακατεύεται με κάτι που δεν είναι χρέος και δουλειά του να ανακατευτεί.
Κι εκείνοι οι νεαροί σπουδαστές τεχνικών σχολών που χανε κλείσει ραντεβού μες τη νύχτα να αλληλοσκοτωθούν με τους μισητούς σπουδαστές κάποιας άλλης σχολής, ενα είδος συχνής αντιπαλότητας εδω, δεν είχαν καμμία διάθεση να παρεκκλίνουν απο την πορεία τους και να ξοδέψουν χρόνο και ενέργεια κάπου αλλού. Δεν ασχολήθηκαν λοιπόν με μας και το ταξί μας.
Η βία τους δεν ήταν μια τυφλή αυθόρμητη παράλογη βία άγριας χαράς που μπορούσε να απευθυνθεί στον οποιονδήποτε. Ήταν μια υπολογισμένη βία ηθικού κώδικα.
Κι η τρυφερότητα τους. Υπολογισμένη συχνά κι αυτή, μόνο προς εκείνους που ναι κομμάτι του κοινωνικού πλαισίου που τους δόθηκε και που τους ανήκει.
Τις επόμενες μέρες έψαξα τις εφημερίδες: δύο νεκροί, εννιά τραυματίες