Μια ακόμα παρένθεση

ΒΑΡΑΝΑΣΙ-ΙΝΔΙΑ

Ζέστη. Παντού χωματόδρομοι, σκόνη.

Ο τόπος γεμάτος, δεν έχεις χώρο να περάσεις.

Παλιά αυτοκίνητα. Τρίκυκλα. Ζητιάνοι με ακρωτηριασμένα σώματα, μανάδες και παιδάκια που σε παρακαλάνε για λίγα νομίσματα.

Κατσίκες. Αγελάδες που κάνουν την ανάγκη τους στη μέση του δρόμου.

Ημίγυμνοι babas - περισσότερο τρελοί παρά σοφοί-  με πανβρώμικες γενειάδες , να περπατάνε ξυπόλητοι τσαλαπατώντας τις κάθε είδους ακαθαρσίες.

Λύματα, λόφοι με σκουπίδια εκτεθειμένα στον ήλιο, να σαπίζουν.

Κι ύστερα είναι ο Γάγγης.

Αλλοι να κατουράνε μέσα κι άλλοι να αποπατούν και , λίγα μέτρα πιο πέρα, κάποιοι να πίνουν το ιερό νερο.

Κάθε απόγευμα να στήνουν τους σωρούς από τα ξύλα, τα οποία τα χτίζουν γύρω από το σώμα του νεκρού - αν είσαι φτωχός σε καίνε μέσα σε αποξηραμένα περριτώματα αγελάδας -  με το κεφάλι να προεξέχει , κεφάλι που κάποια στιγμή ο πρωτότοκος γιός θα συντρίψει μ ένα σφυρί. Από το άνοιγμα η ψυχή θα μπορέσει να πετάξει πιο εύκολα στον ουρανό.

Θέλεις να βγάλεις φωτογραφία με την πυρά αλλά απαγορεύεται. Είναι ασέβεια. Εκτός αν πληρώσεις πρώτα τους κρατικούς αξιωματούχους που είναι εκεί και παρακολουθούν.

Αν δεν το κάνεις μπορεί και να σε κατηγορήσουν ότι φωτογράφιζες κρυφά,

πολλά μάτια θα στραφούν θυμωμένα πάνω σου.

Κάνεις μερικά βήματα πίσω και προτιμάς να εξαφανιστείς.

Η πόλη είναι έτσι χτισμένη που θα χαθείς σίγουρα μες τα σοκάκια, καθώς το σκοτάδι θα πέφτει και θα μπερδεύεσαι όλο και περισσότερο.

Γύρω σου αποσκελετωμένες φιγούρες. Αστεγοι που φαίνεται να έχουν χάσει κάθε ανθρώπινη ιδιότητα σέρνονται προς το μέρος σου.

Μην ανησυχείς όμως. Στην πραγματικότητα μάλλον κανείς δεν θα σε πειράξει.

Και εξάλλου- στη χειρότερη περίπτωση- είναι μεγάλη τύχη να πεθάνεις στο Βαρανάσι. Αν συμβεί αυτό, λένε πως σταματάει ο κύκλος των μετεμψυχώσεων και έρχεται η λύτρωση.

Πολλοί ετοιμοθάνατοι Ινδοί έρχονται εδώ και συνωστίζονται σε ειδικά καταλύματα περιμένοντας τον θάνατο. Αν δεν τα καταφέρουν και μετά από μερικές μέρες είναι ακόμη ζωντανοί, με βαριά καρδιά, επιστρέφουν από κει που ήρθαν.Ένας λάθος υπολογισμός.

Θα σου πούν,  πως κανένα άλλο μέρος δεν μοιάζει με το Βαρανάσι.

Όλος ο πνευματικός κόσμος της Ινδίας μαζεύεται εδώ.

Η πόλη είναι γεμάτη με μουσικές σχολές, ναούς, βιβλιοπωλεία, δασκάλους γιόγκα που ψάχνουνε μαθητές.

Το μόνο που ξέρω. Είμαι  πέντε μέρες εδώ κι εχω ήδη σπάσει..

Μου είπαν όμως για πολλούς δυτικούς που έρχονται εδώ και επηρεάζονται βαθιά από το περιβαλλον γύρω τους.

Τα σώματα των νεκρών που επιπλέουν στον Γάγγη, η φτώχεια, οι ξυπόλητοι σοφοί που περιφέρονται χώρίς -υποτίθεται- να νοιάζονται για τα υλικά αγαθά, η αίσθηση ότι ξετυλίγεται μπροστά τους ο αμείλικτος κύκλος : γέννηση- φθορά -θάνατος,

Αισθάνονται το μάταιο της ζωής που έκαναν στην ευρώπη - πνιγμένη μέσα στα εμπορεύματα- και, επιρρεπεις στον ανατολίτικο μεταφυσικό ασκητισμό,αποφασίζουν ν αλλάξουν ζωή. Να κάνουν επιτέλους κάτι και για την ψυχή τους.

Φαντάζονται τους εαυτούς τους ρακένδυτους, να περπατάνε μέσα στην ιερή πόλη, απαλλαγμένοι από τις έγνοιες, ζώντας ταπεινά, με ελεημοσύνες.

Φτιάχνουν με τα ρούχα τους μια μικρή σχεδία, βάζουν πάνω κάμερες , λεφτά  και διαβατήρια, και τα αφήνουν να τα παρασύρει ο Γάγγης.

Τώρα είναι ελεύθεροι.

Εκστασιασμένοι στην αρχή, αμπελοφιλοσοφούν για την ηθική ανωτερότητα της καινούριας τους ζωής.

Σύντομα όμως αρχίζουν να καταλαβαίνουν πόσο επιπόλαια τα είχαν σκεφτεί όλα και πόσο άθλια είναι η ζωή ενός άστεγου στο Βαρανάσι.

Αρχίζουν να νοσταλγούν το καθαρό τους κρεβάτι. Το πρωινό τους με δημητριακά. Το ουίσκι μπροστά από την τηλεόραση. Το τένις της Παρασκευής.

Σύντομα καταλαμβάνονται από απελπισία. Τρέχουνε πανικόβλητοι στις πρεσβείες για να τους βγάλουνε καινούρια χαρτιά.

Μετά από μερικές μέρες, ευτυχισμένοι, πετάνε πάνω από το Βαρανάσι με το αεροπλάνο της επιστροφής.

Την ίδια ώρα που ο Γάγγης , αιώνιος, αναδεύεται κάτω απο το πρωινό φώς.

(Ευτυχώς είναι νωρίς ακόμη. Έχει δροσιά και οι δρόμοι είναι ακόμη άδειοι.

Περιμένω μαζί με δυο ντουζίνες Ινδούς να μου σερβίρουν τσάι μασάλα.)