24. Ζωές Δυτικών

Ο θρύλος λέει πως όσοι Δυτικοί επιλέγουν να γίνουνε μόνιμοι κάτοικοι εδώ σύντομα παραλύουν. Το μέρος έχει μοναδική ικανότητα στο να τους αποκοιμίζει.
Μετά απο λίγα χρόνια είναι ανίκανοι πια να κάνουν το παραμικρό.
Τα μίνι μάρκετς δυο βήματα απο εκεί που μένουν, πουλάνε τα πάντα κι είναι ανοιχτά 24 ώρες.
Το φαγητό έξω πάμφθηνο, κόστίζει σχεδόν όσο αν το μαγείρευαν στο σπίτι. Οι περισσότεροι δεν μαγειρεύουν ποτέ.
Τα φαρμακεία πουλάνε τα πάντα χωρίς συνταγή γιατρού. Τρέχουν στους γιατρούς μόνο σε σοβαρές περιπτώσεις.
Ναρκωτικά, αναβολικά και βιάγκρα βρίσκονται επίσης χωρίς κανένα κόπο.
Δίνουν τα ρούχα τους συνήθως αλλού, για πλύσιμο και σιδέρωμα.
Τα μηχανάκια -ταξί, με ελάχιστο αντίτιμο ,τους απαλλάσσουν απ την υποχρέωση να περπατήσουν μικρές διαδρομές μες τη ζέστη. Καταλήγουν να τα παίρνουν ακόμα και για 400 μέτρα.
Όσοι δουλεύουνε δάσκαλοι αγγλικών, οι περισσότεροι δηλαδή, το πολύ πολύ να διδάξουν 20 ώρες τη βδομάδα. Η ώρα περνάει εύκολα: βάζουν τα παιδιά πότε να αντιγράψουν, πότε να ζωγραφίσουν, κι εκείνοι παίζουν με το κινητό τους στην έδρα. Κανένας δεν τους ελέγχει, κανένας δεν τους πιέζει.
Έχουν μάλιστα 3,5 μήνες διακοπές τον χρόνο που αρκετοί απο αυτούς τις πληρώνονται.
Οι υπόλοιποι δουλεύουν σε δουλειές που έχουν ανάλογα χαλαρούς ρυθμούς και δεν απαιτούν καν απο εκείνους να μάθουν την τοπική γλώσσα. Μετά απο δεκαπέντε χρόνια διαμονής στη χώρα μπορεί να μην έχουν μαθει ούτε εκατό τοπικές λέξεις και δεν αισθάνονται διόλου δυσλειτουργικά.
Δεν τους απασχολούν και πολύ οι νόμοι. Ξέρουν ,πως ένα χαρτονόμισμα θα διαγράψει κάθε μικροπαρανομία και πολλά χαρτονομίσματα θα διαγράψουν τις μεγαλύτερες.
Η κοινωνία τους αποκλείει απο οποιεσδήποτε συλλογικές διαδικασίες κι αυτοί δέχονται τον αποκλεισμό μάλλον με ανακούφιση: δεν μπορούν να έχουν λόγο για τις ντόπιες πολιτικές υποθέσεις κι έτσι βρίσκουν δικαιολογία ωστέ να μην τους καίγεται καρφί για όσα συμβαίνουν στη χώρα.
Πηγαίνουν απο πάρτυ σε πάρτυ καταναλώνοντας τόνους φτηνού αλκοόλ.
Οι άντρες μπορούν να έχουν ντουζίνες απο νεαρές ντόπιες ( ή νεαρούς ντόπιους ,ανάλογα με τις προτιμήσεις τους), άσχετα απο την εμφανισή τους, χωρίς συνήθως να καταβάλλουν την οποιαδήποτε προσπάθεια τις έχουν στο κρεβάτι τους λίγες ώρες μετά που τις γνώρισαν. Τα λεφτά τους, το κοινωνικό στάτους τους, η αίγλη που ασκούνε ως Δυτικοί αρκούν.
Δεν είναι πλούσιοι ούτε κατά διάνοια αλλά τα λεφτά τους έχουν μια αγοραστική αξία αρκετή ωστέ να μην στερούνται τίποτε, να περνάνε ξέγνοιαστα και να νοικιάζουν ενα διαμέρισμα σε πολυκατοικία με γυμναστήριο και πισίνα.
Και τα χρόνια περνούν χωρίς εκείνοι να καταβάλλουν τον ελάχιστο κόπο.
Είναι ένας ευχάριστος ύπνος αναμφίβολα. Καθώς βυθίζονται ολοένα στην παθητικότητα δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις , γιατί το μόνο που έχεις να αντιπαραβάλλεις στο λάιφστάιλ τους είναι ο κτηνώδης ανταγωνισμός , το άγχος και η καθημερινή πίεση που κυριαρχούν στη δύση κι εκείνοι , σοφά ίσως, άφησαν πίσω.
Επιπροσθέτως κάτι παράξενο συμβαίνει. Έχοντας ζήσει μια ζωή με τόσα προνόμια και ανέσεις καταλήγουν συχνά να νιώθουν κουρασμένοι, μόνοι, αποκλεισμένοι, πικραμένοι και ,κυρίως, εξαπατημένοι.
(Σαν να μετάνιωσαν που αποκοιμήθηκαν. Σαν το μέρος τελικά να τους μάσαγε ύπουλα όλα αυτό τον καιρό και να τους έφτυσε στο τέλος γέρους, γυμνούς κι ανάξιους έξω, στον καυτό ήλιο.)
Το μόνο γιατρικό τους ένα ακόμα ποτό.